Dat doet me denken aan 4 mei. Bepakt en bezakt waren wij op weg naar Friesland. Ons reisje van de jeugdvereniging richtte zich dit jaar naar Heeg. Vol energie begonnen we de 2,5 uur durende reis, met een belangrijke tussenstop. Om 8 uur zou in heel Nederland 2 minuten stilte worden gehouden voor alle oorlogslachtoffers die de afgelopen jaren gevallen zijn.
Iets voor achten reden we de parkeerplaats op naast een tankstation. Wat ik daar zag deed me stil worden van verwondering. Honderden auto's die stil stonden en mensen, van jong tot oud, die naast of in hun auto 2 minuten stilte in acht namen voor de slachtoffers.
Mijn medepassagier had het NOS op haar telefoon aangezet zodat we het gedenken op de Dam in Amsterdam konden volgen. De spanning en emotie is voelbaar als de 2 minuten worden ingeluid. Je voelt de mensen denken: Zou het goed gaan? Zou er wat gebeuren? Eerlijk gezegd sloeg mijn hart ook een tikje sneller. Maar mijn verwondering groeide toen ik zag hoeveel mensen er op de dam stonden, hoeveel mensen er langs de kant van de weg stonden. Ik weet nog wat ik dacht: "Nederland is gelukkig nog niet zo zelfzuchtig als ik denk."
De twee minuten waren voorbij, een zucht van verlichting ontglipte me. Gelukkig, er is niets gebeurd. De motor startte en we vervolgden net als alle anderen onze weg. Wat was dat goed, zomaar even in de drukte van ons jongen leven stil te staan. Al was het maar 2 minuten van de 24 uur. Het houdt een mens scherp, want hebben we het niet vaak genoeg gehoord de afgelopen dagen?
"Ik in uw plaats, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven." Dat is toch zeker meer dan 2 minuten waard om niet alleen op 4 mei, maar elke dag van ons kostbare leven te overdenken.
