...mijn oog valt op het nieuws dat ik nog niet eens gehoord had: een aardbeving. Visueel ingesteld als ik ben, kruip ik achter m'n pc en ga naar NOS. Meteen word ik geconfronteerd met beelden, beelden die me een diep gevoel van machteloosheid geven. Beelden die mijn hart breken als ik zie wat mensen allemaal moeten verliezen.
Beelden ook, die me laten zien wat een aardbeving inhoudt. Wat moet het voor die mensen zijn om de altijd vaste grond onder je voeten te verliezen? Je nergens te kunnen verschuilen en je geen seconde zeker te zijn van de omgeving om je heen. Ik wil iets doen!
Tegelijk zie ik mijn kleinzieligheid. Vanmiddag op de fiets vond ik de wind toch wel ‘erg hard’. En de donkere wolken die mij soms de warmte van de zon ontnamen, kregen ook niet mijn liefste blik.
Oog voor de vlakke weg voor me, zonder onderbroken stukken en meters diepe gaten, had ik niet. Ook hoeft mijn familie mij niet te zoeken onder het puin. Sterker nog: ik kwam veilig thuis en mocht mijn voeten zetten op vaste grond! Beschaamd buig ik mijn hoofd over mijn geklaag. Mijn hart gaat uit naar hen die in diepe nood verkeren en ik bid voor hen tot de Enige vaste Grond!
