Op dat soort dingen komt vaak meteen kritiek. Dat er al zoveel aanslagen gepleegd zijn, die bloediger waren, maar waar we amper warm of koud van werden. Dat een symbool zo weinig uitmaakt en dat IS er niet voor op de vlucht zal slaan. Dat woorden op zich zo weinig betekenen.
En weet je? Heel veel van die kritiek klopt. Het verdient zeker niet de schoonheidsprijs dat we zoveel over Parijs spreken en zo weinig over Beirut. En het is waar dat de grote woorden van weleer ook de oorzaken zijn van de problemen in Syrië nu. En, inderdaad vlaggetjes zullen IS niet tot inkeer brengen.
Maar aan de andere kant: is het nu de tijd om daarover te zeuren? Is het in deze tijd niet gewoon goed om op welke manier dan ook ons meeleven te betuigen met slachtoffers en rouwenden? Dat nakaarten is belangrijk en voor sommige gevallen zelfs noodzakelijk, maar het is voor later.
Laten we nu maar gewoon bidden. Pray for Paris.
