Ik schaam me diep. Ik ben een goed voorbeeld van een probleemjongere op sportgebied. Als kind was ik niet anders. Mijn opvoeding werkte niet mee. De lichamelijke oefening is immers tot weinig nut. De sportiviteit zit bovendien niet in mijn genen. Mijn vader had zelfs grote moeite met het maken van een koprol. Zwemmen werd niet gestimuleerd, want "het water is voor de vissen." Mijn eerste zwemdiploma heb ik met een snelcursus gehaald, om er zo snel mogelijk van af te zijn. In groep 4 ging ik iedere woensdag met een bibberlipje naar schoolzwemmen.
Vanaf mijn tienerjaren was ik bereid te veranderen. Regelmatig trok ik eropuit met een stevig stel hardloopschoenen aan. Bij de softbalwedstrijden op school probeerde ik zo fanatiek mogelijk te zijn. Ik heb me aangemeld bij de hockeyclub. Mijn team is dat jaar kampioen geworden. Toch kon ik geen stimulans vinden om door te gaan en na een jaar heb ik de handdoek in de ring gegooid. Sindsdien sport ik niet meer.
Ik zie uit naar het jaar 2012. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Na de feestmaand december staan voor veel Nederlanders het goede voornemen af te vallen en meer te sporten boven aan de prioriteitenlijst. De 70 miljoen euro voor sporten interesseert mij echter niet. Nee, het mooie van 2012 zal zijn dat ik mijn examen hoop te halen. Voor de laatste keer de uurtjes uitzitten in het gymlokaal.
Neline Schoonderwoerd, 22 december 2011
beeld RD, Sjaak Verboom
