Het was een artikel in De Pers dat mij zo aangreep. De journalist vertelde het verhaal van een tweeling; laten we de jongens Jan en Dirk noemen. Jan en Dirk woonden in Zwitserland en hadden plots in hun puberteit ontdekt dat ze zich eigenlijk Siamese tweeling voelden. Soms kropen ze samen in een grote trui van vader, en eigenlijk wilden ze gewoon zeg maar Jan-Dirk zijn. En zo gebeurde.
Jans rechterbeen werd afgehakt, Dirks linkerbeen werd een stompje. Het bloedvatenstelsel was met succes gecombineerd in een operatie die twaalf uur duurde. En zie daar: Jan-Dirk. Tot zover De Pers.
Diep geschokt deed ik de krant dicht en misselijk stapte ik de trein uit. "Zal ik op m''n handen gaan lopen?" dacht ik woest. Dit is de omgekeerde wereld!
Ik was verbolgen over de ingreep en vroeg mij af wat de mensheid nog meer zou toestaan. Maar nog meer was ik verbijsterd over de lichtvaardige schrijftrant waarmee De Pers dit onderwerp behandelde.
Nu is een kritische houding een van de grondbeginselen voor de krantenconsument. Want Cohen kan echt niet alleen maar mislukte optredens geven (een goede speech is simpelweg niet spannend) en de kindertjes in Afrika hebben gelukkig niet allemaal een dikke, lege buik.
De sceptische houding is nog belangrijker voor de NS-reiziger-die-gratis-kranten-leest. Dat wist ik, en dus formuleerde ik voor mijzelf een zeer pikante reactie op het stuk over Jan-Dirk.
Met allerlei soort van mensen discussieerde ik urenlang over het geval. Unaniem waren wij het eens dat de wereld aan verval leed. "Waar zal dit eindigen?" vroegen wij ons herhaaldelijk af. Totdat...
Totdat een aardige vriendin mij allervriendelijkst attendeerde op het feit dat De Pers één keer per week een nonsenspagina heeft.
Vanaf nu loop ik dus met een grote boog om de krantenjongen van De Pers heen. Ik denk dat hij Jan-Dirk heet.
Henrieke van Dam, 13 oktober 2011
beeld ANP
