In Noord-Korea leven zo''n 50.000 tot 70.000 christenen in strafkampen. Hoewel, leven? "Ik leefde niet meer, ik bestond alleen nog maar", typeerde een christen haar gevangenschap.
In een stad zorgt het machinegeweer van een suïcidale schutter voor een bloedbad. Nee, niet op de markt van Bagdad, maar een moordpartij onder ons eigen volk.
Schokkend, onvoorstelbaar, dramatisch.
Een automobilist die door een mensenmassa heen scheurt. Een oosterse kolonel die van zijn oliestaat een moordkuil maakt. Een schurk die het leven van tientallen kinderen verwoest. Een politieagent die zijn buurmeisje om het leven brengt. Gewoon?
Welnee. Nederland herdenkt het stilzwijgend, om klokslag twaalf uur. Even klinkt de stilte van het zwijgen, de stilte van ruisende bomen. De stilte van het verkeer in de verte, van een zachte kuch.
Ook de Friese en de Brabantse baltrappers doen mee. Schouder aan schouder, de hoofden wat gebogen, de gezichten strak. Eén minuut. Dan rollen de spelers over het veld, gaat de doelman uit zijn dak en krijsen supporters hun kelen schor. Volgende week staat Nederland weer rond een verzameling bloemenkransen. Even lispelt de wind en ritselen afgevallen boomblaadjes. Twee minuten. Dan zet de dag zich in beweging, ons leven vlucht mee. Mijn verstand staat stil. Even maar?
Anne Vader, 28 april 2011
beeld ANP
