Enkele weken geleden is mijn kijk op mijn voorheen altijd schattige poes veranderd. Zoals zo vaak stond ze voor het keukenraam met haar kopje schuin te wachten totdat iemand de deur voor haar open zou doen. Gewoonlijk miauwt ze daar ook bij, maar dat lukte deze keer niet. Reden? Er hing een slap, levenloos vogeltje in haar bekje.
Vanzelfsprekend heb ik de deur niet opengedaan voordat ze de vogel had losgelaten. Mijn bestraffende woorden leken weinig invloed op haar te hebben; de volgende dag lag er weer een dood vogeltje op de oprit.
Samen met mijn moeder beraamde ik een plan om van Neeltje weer een lieve poes te maken. We bonden een rood lintje met een belletje om haar nekje. Voortaan zouden de vogeltjes tijdig gewaarschuwd worden voor haar komst.
Afgelopen week lag er een vleugeltje op de oprit. Blijkbaar heeft ook deze maatregel niet geholpen. Ik geef het op; vogeltjes doden zit gewoon in haar natuur. Wat ik ook zou proberen, haar natuur veranderen kan ik niet.
Ondertussen kan ik me beter met mezelf bezighouden. Ik maak mijn Eigenaar nog veel vaker teleurgesteld door mijn verkeerde handelen. Hoeveel belletjes er ook in mijn geweten gaan rinkelen, niets houdt me tegen. Tja, misstappen maken zit gewoon in mijn natuur. Wat ik ook zou proberen, mijn natuur veranderen kan ik niet.
Gelukkig heb ik een almachtige Eigenaar!
Neline Schoonderwoerd, 9 juni 2011
beeld Neline Schoonderwoerd
