Ik denk hierbij aan Sonja. Een coole meid. Althans in de ogen van haar vriendinnen. Komt ze in het park een oud vrouwtje tegen, dan is zij degene die een grote mond opzet. En in een handomdraai is oma’s tas in haar bezit. Zit een vriendin in geldnood? Geen probleem, Sonja weet raad. Ze heeft nog wel wat geld van een overvalletje.
Wie Sonja echt is? Vraag het haar vriendinnen niet. Ze zouden schouderophalend zeggen dat Sonja gewoon een sociale meid is die wat voor hen overheeft.
Dat Sonja ’s avonds baalt van zichzelf, weet niemand. Dat ze soms huilend in bed stapt en het leven niet meer ziet zitten, zoekt niemand achter haar brutale en uitdagende blik.
Haar ouders dan? Hadden die maar meer oog en hart voor haar, wenst Sonja. Dan zou ze minder vaak op straat te vinden zijn. Haar ouders zijn druk met zichzelf en lijken alleen maar ruzie te maken. Nee, gepraat wordt er niet. Daar schiet je niets mee op, zo vinden Sonja’s ouders. Gepraat wordt er met handen. Dikwijls treft ze haar moeder in elkaar geslagen thuis aan. Nee, hard moet ze worden, van zich afslaan. Dan redt ze het in het leven. Denkt Sonja.
Reageren op deze column? Dat kan hieronder. Ook te bereiken via puntuit.nl/petra.
