Enigszins overrompeld mompel ik dat ik morgen dan wel terugbel. Helaas zie ik in mijn agenda dat ik morgen andere afspraken heb rond dat tijdstip en dat ik dan toch echt moet weten hoe mijn cliënt verzekerd is. Net voordat ik het gesprek afsluit, noem ik dit even kort. „Oh, bent u van een hulpverleningsinstantie? Zegt u dat dan”, zegt de mevrouw opeens een stuk vriendelijker. Ik kan mijn vraag stellen en binnen enkele minuten krijg ik het antwoord.
Wat moet ik hier nu mee? Blij zijn dat ik tot de hulpverleners behoor en voor mij deuren opengaan die voor anderen gesloten blijven? Nee, ik vind het een schande. Als die jongen zelf had gebeld, had hij geen antwoord gekregen. Alsof ik meer rechten heb dan de persoon in kwestie. Als wij in Nederland vinden dat mensen zelf hun zaken moeten regelen, dan graag iets meer respect en gelijkwaardigheid alstublieft.
