Zo ook als je straks misschien op kamers gaat. Moeders kookkunsten, wasmachine, aandacht en gezelligheid worden dan vaak weer gewaardeerd. Over enige gehechtheid met het thuisfront gesproken.
Als ik met Peter (12) over hechting praat, zit hij me met grote ogen aan te staren. Hij voelt zich werkelijk met niets en niemand verbonden. Hij woont nu al vijf jaar bij pleegouders. Heeft een vaste omgangsregeling met zijn ouders. Hij vindt het prima als ze komen, maar ook als ze gaan. En nu staat er weer een verhuizing voor de deur, naar een gezinshuis. Emotieloos hoort hij het aan. Ouders? Vaste opvoeders? Die zijn voor hem gewoon uitwisselbaar. Hij voelt er niks bij.
Weken later zwaait hij voor het laatst naar zijn pleegouders en sluit dit hoofdstuk van zijn leven voorgoed af. Zo ging hij ook ooit, zonder een traan te laten, bij zijn ouders weg. En vroeg daarop aan zijn pleegouders of hij hen papa en mama mocht noemen. Telkens weer doet het me pijn als kinderen niet aan hun ouders gehecht zijn, om wat voor oorzaken dan ook.
Koester dat weemoedige gevoel maar een beetje als je je schooltijd afsluit of het nest uitvliegt. Een positief signaal dat je gehecht bent.
