Zo gaat dat dus met politici. De ene dag ren je achter hen aan en zet je trots op je Facebookpagina dat je deze of die precies een nanoseconde zag voorbijrazen in zijn dienstauto. Maar als zijn houdbaarheidsdatum even later is verstreken, staat hij alweer bij het grofvuil.
Politici gaan zoals ze kwamen. Democratische leiders die via prachtige verkiezingsresultaten werden gelanceerd, verdwijnen na (of net vóór) een nederlaag met de staart tussen de benen. Autoritaire leiders die de macht met geweld grepen, komen nogal eens gewelddadig aan hun einde.
Tegenwoordig gebeurt dat ook nog eens volop in de spotlights. Wat er vorige week met de Libische voormalige leider Gaddafi gebeurde, is met de Roemeense dictator Ceaucescu begonnen. Zijn ‘procesje’ was live te volgen. Evenals de snelle executie waartoe de eens zo rijke en machtige man werd veroordeeld.
Macht is dus, kun je wel zeggen, een onzeker bezit. Wat dat betreft identificeer ik me liever met christelijke leiders. Zoals? Maarten Luther bijvoorbeeld: „Delf vrouw en kinderen ’t graf, neem goed en bloed ons af, het brengt u geen gewin, wij gaan ten hemel in.” Of Calvijn: „Ik mag verteren, indien ik maar nuttig kan zijn.”
Dát is leiderschap! Dienend tot het einde. Zonder machtswellust. Zonder verliesrekening.
Van Wie zouden ze dat toch hebben?
