Want met alle respect: op dit moment oogt Nederland als een overwerkte dertiger. Wat hem vroeger soepel afging, komt niet meer uit z’n vingers. Hij heeft ook geen zin meer; voelt zich vooral erg moe. Goede moed heeft plaatsgemaakt voor de verlammende gedachte dat het allemaal niks is en nooit meer wat wordt.
Zo is het land GroenLinks in het groot geworden, met Wilders in de rol van Dibi. Wel optimistisch, maar alleen over zichzelf. Heeft ook wel zo z’n aanhang, maar de rest vindt hem vooral een irritante rustverstoorder. Chagrijn over en weer. Met de verkeerde keuzes die bij frustratie horen.
De premier glimlacht nog steeds, maar het oogt gestold. Alsof je achter in de mond de verstandskiezen zachtjes hoort knarsen. Het volk prikt erdoorheen en zet z’n geld vast op de bank. De enige die lekker in z’n vel zit, is André Kuipers. Maar ja... die was de afgelopen maanden ook ver van huis.
Het is werkelijk een verstandig besluit geweest de verkiezingen pas na de vakantie te houden. Eerst even op verlof, liefst ergens onder Europeanen. Dan terugkomen en gewoon normaal doen. Zonder dat overigens van elkáár te verlangen.
