Dat zit zo. Via een besloten groep begon een familie­lid aardige kiekjes te vertonen die ik ook wel wilde zien. Moest ik dus even een accountje aanmaken. Wanneer je dat doet –daar heb je die sluwe Zuckerberg– verschijnen er ineens allerlei namen van oude en nieuwe bekenden. „Vrienden van jou?” Tuurlijk, denkt dan een mens die graag aardig wil zijn.

Een iets te naïeve muisklik en pats! Dertig vrienden, officieel opgenoteerd. Tja, naïef mag je mij in deze wereld gerust noemen. Laat ik de kerkdienst aankondigen, dacht ik. Niet privé, maar al-ge-meen. Hoeveel kwamen er bij Merthe in Haren ook alweer opdagen? En wíj hadden zondag wél een programma.

Geen kip dus. Jammer. Maar serieuzer is het volgende. Als een bericht je aanstaat, kun je via een infantiel icoontje ”vind ik leuk” aangeven. Dat schept, althans bij een naïeveling, verwachtingen. Zou hij, zou zij er zondag écht zijn? Nou, tussen ”like it” en ”do it” ligt een wereld van verschil, weet ik inmiddels.

Chatten biedt soms verrassende pastorale contacten met jongeren. Vind ik leuk! Maar komt het verder dan de werkelijkheid van het biechthokje? Mijn conclusie: Facebook biedt mogelijkheden, maar is toch te vrijblijvend.