Maar stel je eens voor: de eerstvolgende keer dat je onderweg bent naar school of naar je werk, zie je langs de weg een poster hangen met daarop twee foto’s en een opschrift. Op de linkerfoto zie je een gezonde foetus van 24 weken; een gaaf en bijna volledig ontwikkeld kindje. Op de rechterfoto zie je hoe een abortustang het beentje van een 24 weken oude foetus te pakken heeft en het losscheurt van het lichaampje. Het opschrift luidt: ”Stop abortus! Stop foetuslijden en foetusmoord”. Je vraagt je af wie deze poster gemaakt heeft. En wat blijkt? De initiatiefnemers zijn een groep reformatorische christenen. De poster heeft je geschokt en veel andere Nederlanders met jou. Gevolg: het aantal abortussen in Nederland neemt af.
Een erg idealistisch beeld? Waarschijnlijk wel. Maar wat ík in ieder geval navolgenswaardig vind van Wakker Dier, is hun actieve houding om hun overtuigingen in praktijk te brengen. Want wat is mijn overtuiging dat abortus verkeerd is nu waard wanneer ik er niets mee doe? Wanneer ik mijn medestudenten er niet van probeer te overtuigen dat het moord is, dat er levens op het spel staan? Misschien kan ik toch nog wat leren van de plofbofkip.
