Maar wat ze ook deden, waar ze ook heen gingen en wie ze waren, hier op aarde doen ze niets meer, gaan nergens meer heen en zijn ze voor ons alleen nog een herinnering. Nederlands, Australisch, Maleisisch, Indonesisch, Brits, Duits, Belgisch, Filippijns of Canadees, allemaal vonden ze de dood tijdens vlucht MH 17.
Na zo’n ramp komen de vragen als vanzelf naar boven. Wie zijn er omgekomen? Wie zijn er aansprakelijk? Wat zijn de gevolgen voor de daders? Veel van deze vragen kunnen nu nog niet beantwoord worden. Ergens heeft dat iets onbevredigends, want iedereen wil dat gerechtigheid zal geschieden in deze zaak, maar aan de andere kant geeft deze tijd van relatieve onzekerheid ook gelegenheid om te rouwen over hen die we verloren.
Een andere vraag die rijst bij zoiets verschrikkelijks als deze crash is: hoe kan een liefdevolle God dit toelaten? Als God almachtig is en liefdevol tegelijkertijd, hoe kan Hij dit dan toelaten? Bij deze vraag is het goed om te denken aan Jezus in Bethanië. Daar stond Hij bij het graf van Lazarus. Jezus was perfect op de hoogte van zowel de almacht van God als Zijn liefde. Hij had het niet voorkomen, maar Hij bleef ook niet ijskoud bij het graf staan. Wat deed Hij wel? “Jezus weende”.
