Of nee wacht, je bent een jonge vrouw van een jaar of twintig. Samen met je beste vriendin ga je naar Panama: samen ga je de taal leren kennen en samen ga je de cultuur leren kennen. Best wel bijzonder, helemaal omdat je bij lokale gezinnen slaapt, zo maak je Panama écht van heel dicht bij mee.
We weten natuurlijk allemaal hoe deze verhalen af zijn gelopen. Kris en Lisanne stierven in de Panamese Jungle. Gilad, Naftali en Eyal werden ontvoerd en vermoord. En wie weet hoeveel Palestijnen de dood wel niet zullen vinden in Israëls reactie hierop.
Al deze jongeren werden verrast door de dood. Je verwacht je einde niet op een vakantie. Je rekent niet op de kwade bedoelingen van iemand die je een lift wil geven. En wat het erge is: je kunt je er ook niet tegen indekken. Of moet je soms nooit meer liften, op vakantie gaan, vliegreizen maken of de straat oversteken? Je voorbereiden op zoiets onverwachts en krankzinnigs kan nooit 100%.
Of toch wel? Als je zonden in Jezus Christus vergeven zijn, zit het toch iets anders. Natuurlijk ben je dan niet gevrijwaard van gevaar of immuun voor bedreiging, maar het einde(hoe angstaanjagend ook) is dan niet meer het einde; dan wordt de doodskist een doorgang en het graf een poort. “Wend u naar Mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde!” (Jesaja 45: 22a)
