Wij eenvoudige refodames denken dan eerst aan de buurvrouwen van Bertha bij boer Bart, maar dat is te simpel gedacht.
Echte Clara’s zijn van het Wichmann Instituut: een instelling die via proefprocessen meent ons –refodames– te moeten bevrijden van onze onderdrukkers. Die onderdrukkers zijn volgens hen onze geliefde huidige en toekomstige mannen. Want zij geven ons geen kans om verkozen te worden. Tot politicus. Politicus, wie wil dat nu zijn?
Wat de Clara’s niet weten is dat wij al lang en breed bevrijd zijn. Principes hebben heerlijke kanten.
Ergens vroeg in de ochtend sturen we onze mannen de deur uit. Zoentje erbij en ze gaan lekker in de file staan, verduren op hun werk allerlei ellende en komen ’s avonds uitgeput thuis. Ze brengen als compensatie voor hun zwoegen en afwezigheid de kinderen naar bed en spoeden zich naar een of andere vergadering om ons bestaan in stand te houden.
Ondertussen innen wij hun salaris en gaan dingen doen die we leuk vinden. Kinderen koesteren, kleren kopen, vriendinnen bezoeken en ga zo maar door. We geven die mannen af en toe wat zakcenten voor een nieuwe grasmaaier en aanverwante zaken. Maakt niet uit, als het maar netjes wordt.
En nu willen die Clara’s ons gaan ‘bevrijden’ en ons binnenvoeren in de moderne tijd. Moeten we ons ’s avonds in die politieke achterkamertjes begeven, dag en nacht in touw zijn voor verkiezingen, met oppas de dagen aan elkaar knopen en alles via internet bestellen omdat we geen tijd hebben om de stad in te gaan. Niet dus.
Het wordt tijd dat er onder ons wat Debora’s opstaan. Die onze Baraks aansporen om op te trekken naar Amsterdam om het hoofdkwartier van die Clara’s te belegeren en hun duidelijk te maken dat wij allang bevrijd zijn. En dat wij het prima vinden zo. Het is echt heerlijk om SGP-vrouw te zijn.
