Ze zit wit en bleekjes op de bank. Af en toe onderbreekt een rauwe hoest haar verhaal. Jenita is net een paar dagen thuis uit het ziekenhuis, waarin ze opgenomen was vanwege een longontsteking. „Twee weken geleden begon het. Ik voelde me niet lekker, maar ben desondanks met een vriendin naar de stad geweest. Ik kreeg echter steeds hogere koorts. We zijn bij de huisartsenpost geweest, waar ik een antibioticakuur kreeg. Die sloeg niet aan. De dag daarop zijn we naar het ziekenhuis gegaan en daar moest ik meteen blijven.”

Het feit dat Jenita vanuit het niets een longontsteking kreeg, laat zien hoe haar lichaam de afgelopen jaren verzwakt is. Door uitputting. En door pijn.

Ongeluk
Het begint allemaal als ze in 2013 naar haar stageadres in Lekkerkerk fietst. Jenita zit dan in het laatste jaar van haar opleiding tot verzorgende IG. Nog even en ze kan aan haar grote droom beginnen: studeren voor kraamverzorgster.

Het is een regenachtige dag in september. Als ze bij het Lekkerkerkse winkelcentrum rijdt, kijkt ze even om zich heen en steekt dan de weg over, zich niet bewust van een naderende auto. De bestuurder kan niet meer remmen en raakt haar van opzij. Jenita maakt een koprol en valt hard op straat. Per ambulance wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar blijkt ze zware kneuzingen te hebben opgelopen aan haar linkerheup en rechterenkel. Toch mag ze, nadat er een drukverband is aangelegd, gewoon naar huis.

Daar blijft Jenita abnormaal veel pijn aan haar enkel houden. Na een week wordt besloten dat Jenita een enkelbrace krijgt. „Maar die kreeg ik bijna niet om, zo dik en pijnlijk was mijn enkel.” Bij controle in het ziekenhuis verwijst de arts haar door naar een fysiotherapeut. Die schrikt als hij Jenita’s dikke en verkleurde voet ziet. „Dit lijkt op dystrofie”, zegt hij, en verwijst Jenita weer terug naar het ziekenhuis. „Welnee”, zeggen ze daar. En zo wordt Jenita van het kastje naar de muur gestuurd, totdat bij een second opinion een definitieve diagnose wordt gesteld: het is inderdaad dystrofie.

Gevolgen
Inmiddels kampt Jenita al twee jaar met de gevolgen van deze pijnlijke aandoening. Ze kan niet zonder krukken lopen. Elk uur van de dag heeft ze stekende pijnen, soms zo erg dat ze alleen nog maar kan liggen. Ze slikt de maximaal toegestane hoeveelheid pijnstillers per dag en nog is dat niet genoeg. De pijn maakt haar oververmoeid. Maar het ergste van alles vindt ze misschien nog wel dat haar droom om kraamverzorgster te worden in rook is opgegaan.

In de hoop verlichting te vinden voor haar pijn, heeft Jenita het afgelopen jaar allerlei therapeuten bezocht. Een massagetherapeut bijvoorbeeld, een osteopaat, een acupuncturist. Niets hielp afdoende.

Revalidatie
Eigenlijk had ze afgelopen week moeten beginnen met een vorm van revalidatie die er mogelijk voor kan zorgen dat ze haar voet weer zal kunnen gebruiken. Maar dat ging niet door vanwege de longontsteking.

De revalidatie zal zwaar worden. „Ze gaan door de pijn heen breken”, legt Jenita uit. „Of ik nu van mijn stokje ga of niet.” Toch ziet ze ernaar uit om er zo snel mogelijk mee te beginnen. „Ik heb lang genoeg gewacht.”

Garanties dat de revalidatie echt zal helpen, heeft ze echter niet. Maar ze hoopt dat ze weer zonder krukken zal kunnen lopen. „En het lijkt me heerlijk om eens een dag geen pijn te hebben. Nu probeer ik me niets van de pijn aan te trekken en gewoon door te gaan, maar dat moet ik vaak achteraf bezuren. Als ik een dag weg ben geweest, lig ik daarna vaak twee dagen op bed, zo moe ben ik dan.”

En als de revalidatie niet werkt? „Dan zou ik niet weten wat ik nog kan doen. Dit is denk ik mijn laatste optie. Ik hoop gewoon dat mijn klachten verminderen.”

Doorgaan
Ondanks dat haar leven niet gemakkelijk is geweest de afgelopen jaren, is Jenita er het type niet naar om te gaan zitten somberen. „Gewoon door blijven gaan”, is haar motto. En: „Geen medelijden alsjeblieft, daar kan ik echt niet tegen.”

Het ongeluk heeft haar wel stilgezet bij de kwetsbaarheid van haar leven. „Er kan zomaar iets gebeuren wat je leven compleet op z’n kop zet”, zegt ze. Dat vindt ze best moeilijk. „Waarom is mij dit overkomen, denk ik dan. Het is moeilijk te begrijpen wat voor doel God hiermee heeft, maar Hij leidt ons leven en daar mag ik op vertrouwen. Ik ben dankbaar dat Hij mij tot hiertoe geholpen heeft.”

De chequeactie van Puntuit leverde vier finalisten op: Arthur Burggraaf, Jenita Deelen, Daniëlle Wagenaar en Jolien Westeneng. Dit is de tweede aflevering in een serie. Volgende week deel 3.

Beste lezers,

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de mooie kaarten en wensen. Ook mijn ouders, familie en vrienden voor de steun en het meeleven in de afgelopen jaren. En in het bijzonder mijn tante die mij hier voor heeft opgeven. Bedankt!

Groetjes,
Jenita