Een reis van Stichting Ichthus is een vakantie met meerwaarde, zegt Conja Koster (41) uit het Zeeuwse Waarde. Ze bivakkeerde van 6 tot en met 16 juni in het Oostenrijkse Au, samen met andere mensen met een lichamelijke beperking.
Het was haar zesde Ichthusreis. „Het bijzondere van deze vakanties is dat ik niet opval met mijn rolstoel, omdat veel meer gasten zo’n vervoermiddel gebruiken. Het is fijn om met lotgenoten op te trekken. Met gezonde mensen om me heen probeer ik me nogal eens beter voor te doen dan ik me op zo’n moment voel. Tussen lotgenoten kan ik mezelf zijn omdat we elkaar zo goed begrijpen.”
Koster lijdt aan friedreichse ataxie, ook wel ziekte van Friedreich genoemd, naar de arts die dit syndroom heeft beschreven. Deze vorm van ataxie werd op haar twaalfde vastgesteld. „Mijn oudere broer heeft deze ziekte ook. Het viel mijn ouders op dat ik net als hij niet vast op mijn benen stond.”
In de loop van de jaren kreeg Koster steeds meer last van de ataxie. „Ik viel steeds vaker en ik ging houterig lopen. Ik moet voortdurend inleveren, al lijkt de achteruitgang de laatste jaren gelukkig langzamer te gaan. Op dit moment ben ik rolstoelgebonden.”
Het proces van minder worden valt niet mee. „Nadat ik niet meer kon fietsen, duurde het tien jaar voordat ik mijn rijwiel wegdeed.”
Koster doet drie dagen per week vrijwilligerswerk op de Julianaschool in Krabbendijke. Ze woont zelfstandig. „Ik moet alles wat langzamer doen dan vroeger, maar gelukkig kan ik mijzelf nog redden.”
De laatste maanden moet Koster het wat rustiger aan doen, omdat ze anders te moe wordt. Op vakantie heeft ze daar geen last van. „Dit komt vast doordat het er zo ontspannen aan toegaat. En natuurlijk doordat ik niet hoef te koken en te wassen.”
Een stedentrip is niet aan Koster besteed. Ze trekt er het liefst op uit in de natuur. „Die is in Oostenrijk majestueus met al die bergen. Het meest heb ik dit jaar genoten van de passentocht.”
Koster, lid van de gereformeerde gemeente in haar woonplaats, vindt het fijn dat er gedurende de reis een predikant bij de groep is. „Dat zorgt voor fijne gesprekken.”
De inwoonster van Waarde legt weinig beslag op de tijd van de vrijwilligers. „Het enige wat ze moeten doen, is mijn rolstoel duwen. Ik vind het niet altijd makkelijk om mijn beperking te accepteren. Tijdens de reizen van Ichthus ontmoet ik mensen die nog veel minder kunnen dan ik. Dan ben ik weer dankbaar voor de mogelijkheden die ik nog wel heb.”
Dit is het vierde deel in een zomerserie over Stichting Ichthus. Volgende week vrijdag deel 5.
