Het leek hem leuk om eens bij de leefgemeenschap te ontbijten, liet een bezoeker van het open huis voor de buurt zich ontvallen. „We denken er nu over na om zoiets af en toe te organiseren”, vertelt bewoonster Christonette Menkveld. „Oudejaarsdag bakken we in elk geval oliebollen”, vult zuster Greet Verhoeven aan. „Die bieden we voorbijgangers dan aan. Zijn ze gelijk welkom voor een praatje.”

Dat oliebollen bakken is net afgesproken bij de tweewekelijkse gezamenlijke maaltijd, een van de terugkerende momenten in de jonge leefgemeenschap. ’s Morgens om tien uur koffie met daarna de dagopening in de stilteruimte is inmiddels ook zo’n vast ritme. En elke avond is er om zeven uur een vesperachtige dagsluiting.

Bijna zes maanden wonen de zeven overgebleven zusters van Amerongen nu samen met vier gezinnen in het nieuwbouwcomplex, een halve kilometer van hun voormalige zusterhuis. Het oude Bethanië werd met zo weinig bewoners te groot en te duur voor de diaconessen. In de nieuwe gemeenschap kunnen ze hun roeping –dichtbij God en dichtbij mensen zijn om Zijn liefde zichtbaar te maken– in een andere vorm trouw blijven.

„We worden ouder, nieuwe diaconessen treden niet meer toe. Als we daar waren blijven wonen, zou het met het overlijden van de laatste zuster einde leefgemeenschap zijn”, zegt zuster Greet. „De nieuwe gemeenschap kan ons werk voortzetten en na ons Christus blijven vertegenwoordigen met woord en daad.”

De zusters, in leeftijd variërend van 52 tot 81 jaar, bewonen elk een driekamerappartement. Verder zijn er vierkamerwoningen voor de vier gezinnen, met in totaal tien kinderen. Op de begane grond zijn een keuken, een huis- en eetkamer, een ontmoetingsruimte en een stilte- en gebedsruimte. De gezinnen, geselecteerd uit 33 aanmeldingen, hebben zich voor minstens drie tot vijf jaar aan de leefgemeenschap verbonden.

Christonette Menkveld hoorde vorig jaar op een Oase-dag van de zendingsdiaconessen over de plannen voor Bethanië 2.0. Ze woonde toen nog met man Theodoor, die lasser is, en de kinderen Yinthe, Lieske en Anne-Lynn in het Veluwse dorp Dieren. „Mijn hart ging gelijk sneller kloppen. Theodoor en ik waren er al een poos mee bezig hoe we ons geloof meer handen en voeten konden geven voor mensen om ons heen. In het dagelijks leven en met een gezin is dat best lastig. Het mooie van Bethanië is dat je vanuit je eigen woning kunt openstaan voor de buurt. Ik ben voor de kinderen thuis, maar kan wel gastvrouw zijn, of taalmaatje voor vluchtelingen.”

Een zelfde verlangen hadden softwaretrainer Marc van Oostveen en echtgenote Ilse, docent maatschappijleer. Met hun kinderen Chris en Tobias verhuisden zij van Nieuwegein naar Amerongen. „Een leefgemeenschap als deze zochten we. Met elkaar heb je veel meer handen en kun je veel verzetten”, zegt Marc. Voor hem is Bethanië „een stukje Koninkrijk in Amerongen.” „Ik heb hier al zoveel goede gesprekken gehad. Gezamenlijk kun je dichter bij God leven dan alleen als gezin. Mijn geloof wordt hier gevoed. We bemoedigen elkaar ook. Dat geeft draagkracht om er te zijn voor mensen in onze omgeving.”

De leefgemeenschap neemt haar taak voor buurt, dorp en regio voorzichtig op. Christonette: „We hebben afgesproken dat we eerst moeten landen. Dit is een heel andere manier van leven. Wat is daarin dan mijn plaats en rol? En wat is een goede balans tussen ons eigen gezin en de anderen om ons heen?” Zuster Greet: „Verschillende subculturen, karakters en leeftijden, dat is eerlijk gezegd best wennen. We nemen de tijd voor een solide basis.”

Langzaamaan worden wel plannen gesmeed voor activiteiten. Net als in het oude Bethanië zijn er taallessen voor migranten, computerlessen en gespreksgroepen. De Oase-dagen –voor bezinning rond pastorale thema’s en een open Bijbel– krijgen een nieuwe opzet. In plaats van weekends komen er dagen over rouwverwerking.

De leefgemeenschap kiest voor „organische groei”, benadrukt zuster Greet. „We zetten niet activistisch van alles in de markt. Onze leefgemeenschap moet het ook aankunnen. Beleid en visie ontwikkelen we wel, maar we zijn vooral vraaggericht. Waar zitten mensen op te wachten? Dat willen we oppakken.”

Met zorg en aandacht hebben de zendingsdiaconessen afscheid genomen van het oude zusterhuis Bethanië. Zuster Greet: „Twee weken na de verhuizing zijn we als zusters teruggegaan naar onze vertrouwde plek aan de voet van de Amerongse Berg, samen met de predikant die ons de afgelopen tijd heeft begeleid.

Afscheid van het oude zusterhuis

Elke zuster stond erbij stil hoe het was om daar te wonen en trok de deur van haar eigen kamer voorgoed dicht. Samen dankten we God voor wat we in het huis ontvangen hebben. We herdachten de zusters die we hebben uitgedragen naar hun graf. Ook brachten we teleurstellingen onder woorden. Samen leven is niet altijd gemakkelijk en in de loop der jaren hebben ook zusters de leefgemeenschap verlaten. Afsluitend vierden we het avondmaal met elkaar. Dat afscheid was een goede afsluiting, die ons ook hielp om op onze nieuwe plaats te kunnen aarden.”