De eerste lijdenszondag in 2020 viel op 23 februari. In Nederland wisten we nog niets van corona af. Soms sijpelde er een bericht binnen over een geheimzinnig virus.
Komende zondag herinnert ons opnieuw aan de lijdenstijd. Vandaag is het twee jaar geleden dat de eerste coronapatiënt werd opgenomen in een ziekenhuis in Tilburg. Kort daarna verschenen beelden van overvolle mortuaria in Italië. Het was het begin van een pandemie die onze generatie niet eerder had meegemaakt.
Deze zaterdag verschijnt het eerste artikel van een reeks over de gevolgen van de coronacrisis voor de kerken. Die verschillen sterk maar waren zonder uitzondering ingrijpend. Denk aan het onbegrip van seculiere media wanneer gemeenteleden in grotere aantallen bijeenkwamen. En andersom: onbegrip wanneer kwetsbare gemeenteleden toch liever de diensten op afstand wilden beluisteren of bekijken. Maar denk ook aan tere kwesties als de bediening van het heilig avondmaal dat op de meeste plaatsen uitgesteld werd. Er ontstond onenigheid in kerkenraadskamers over het uitzenden van de kerkdienst. „Een paar weken eerder mocht je nog geen foto maken van een bruidspaar tijdens de trouwdienst en nu wordt de hele dienst uitgezonden op video”, verzuchtte een predikant. Een ander riep op tot schuldbelijdenis omdat de kerken zo ondoordacht meegingen in de maatregelen van de overheid. Andere predikanten maanden juist om de overheid te gehoorzamen zolang er de mogelijkheid blijft om het Woord te verkondigen.
Al terugblikkend bekruipt je de gedachte: wat zijn er ellenlange geesteloze gesprekken gevoerd over middelmatige zaken zonder de vraag te stellen wat God ons met deze pandemie te zeggen heeft. Toch is die conclusie te somber. Bijna alle lezers zien in de crisis een roepstem van God, een oproep tot bekering of een teken van de eindtijd. Maar, waarschuwde iemand: praat niet te snel over oordelen, want ook onze welvaart is een oordeel.
In de serie artikelen over dit onderzoek komen al deze aspecten aan de orde. Eén les daaruit raakt de lijdenstijd die we nu ingaan: waren er geen zonden, dan waren er geen wonden. Onze zonden zijn het monster achter dit virus en alle andere dorens en distels die de mensheid sinds het paradijs tot hinder zijn. Onbegrijpelijk wonder is het dan, dat God Zijn Zoon zond in onze mesthoop van ellende en Hem, gekroond met dorens, overgaf in de dood – om de weg tot eeuwig leven te banen voor zondaren die in Hem geloven.
Steef de Bruijn
Reageren? Hoofdredactie@rd.nl