Column (Wim van Egdom): Wantrouwen
Ik val maar met de deur in huis. Omdat het me hoog zit. Dat onze maatschappij steeds meer vergeven raakt van een intens wantrouwen. Wantrouwen tegen de overheid. Dat vooral. Want in de regering zitten alleen maar leugenaars en bedriegers.
Kijk maar naar de toeslagenaffaire. Wantrouwen tegen de rechterlijke macht: die kiest altijd voor de lijn van D66. Wantrouwen tegen het zorgpersoneel: als je niet gevaccineerd bent, laten ze je dat toch wel heel duidelijk voelen. En vooral: wantrouwen tegenover elkaar. Want de ander kán simpelweg geen goede bedoelingen hebben. En daar wordt dan soms ook nog heel vroom bij gezegd dat we immers geneigd zijn tot alle kwaad.
Begrijp me goed: ik probeer hier niet de grote affaires in dit land toe te dekken. Het leed dat gezinnen in de toeslagenaffaire is aangedaan, is vreselijk. En ook in allerlei andere kwesties is er soms wel degelijk aanleiding tot of zelfs noodzaak voor kritiek. Maar overal en altijd en op zo’n harde toon? Het wil er bij mij niet meer in. En, ik zeg het maar eerlijk: ik wil het eigenlijk ook niet meer lezen.
Op sociale media gaat het alleen nog maar over de vraag of je voor of tegen vaccineren bent en of ongevaccineerden nu wel of niet de schuld zijn van alle corona-ellende. En over de vraag of Rutte een persoonlijkheidsstoornis heeft, of gewoon een smerige leugenaar is.
Ik word er cynisch van. Het zorgt ervoor dat ik ook allerlei akelige dingen over iedereen rond wil strooien. Of misschien is het nog wel eerlijker om te zeggen dat ik ook graag m’n stem wil laten horen en ik er dan helemaal niet bij na wil denken of ik mensen kwets. Ik ben de tel van de tweets die ik had opgesteld en toch maar op het laatste moment verwijderd heb allang kwijt. Meestal bedenk ik nog net op tijd dat de schrijver van het Bijbelboek Spreuken niet voor niets zegt dat alleen een zacht antwoord de grimmigheid afwendt.
En onze eigen kring? Het zou prachtig zijn om te kunnen zeggen dat het daar heel anders is. En dat over ons gezegd kan worden: Ziet hoe lief ze elkaar hebben. Maar de werkelijkheid is meestal toch echt anders.
Wanneer er ineens géén wantrouwen meer is? Als de gasprijs stijgt. Dan wordt er van de regering op hoge toon geëist dat ze met geld over de brug komt. Maar… eh, die overheid is toch een leugenachtige bende waarvan helemaal níéts goeds te verwachten is?
