Vanuit het gloednieuwe pand aan de Scherpenzeelseweg –eigen ontwerp, bouwkosten inclusief ondergrond pakweg 1,5 miljoen euro– kijk je naar drie kanten uit op de weilanden. De plek is symbolisch: het adviesbureau gaat er prat op te zijn ingebed in het platteland.

Binnen ruikt alles nog nieuw. Onder het bureau van Steven van Westreenen (53) staat een verhuisdoos. Een schilderij wacht om te worden opgehangen. „We zitten hier sinds eind mei, maar de officiële opening hebben we vanwege corona uitgesteld”, verontschuldigt de oprichter en huidige mede-eigenaar zich.

In 1993 stapte hij in het adviseursvak. Eerder werkte hij als onderzoeker emissiearme stallen in Wageningen en als ambtenaar vergunningverlening bij de gemeente Ede. Die ervaring kwam hem goed van pas. „Ik zat voortaan aan de andere kant van de tafel.”

Het was de tijd van mestwetgeving, ammoniakreductieplannen en de opkomst van radicale milieuclubs die boeren de voet dwars zetten. „Doordat ze vergunningen niet op orde hadden, zijn veel boeren in de problemen gekomen”, zegt Van Westreenen.

Onafhankelijk

Van meetaf aan wilde hij zich onderscheiden als onafhankelijk. „Wij zijn niet verbonden aan een voerleverancier of een accountantskantoor. En we doen geen opdrachten voor de overheid.”

Het werk lag en ligt voor het oprapen. Anno 2021 heeft zijn bureau drie locaties: Lunteren, Lichtenvoorde en Tubbergen. Er werken 25 specialisten op het gebied van milieu, bouw en ruimtelijke ordening. Zij ontwerpen stallen, bedrijfsgebouwen en woningen, verzorgen de aanvragen van vergunningen, adviseren bij bestemmingsplanprocedures en staan klanten bij tijdens juridische procedures. „We proberen zoveel mogelijk slagkracht in eigen huis te hebben.”

Het advieswerk heeft nog altijd zijn hart. „Ik zit het liefst aan de keukentafel om met de ondernemer zijn plannen door te spreken. Mijn compagnon Barry Wopereis staat er net zo in. Daarom hebben we een directeur, Gert Schoterman, aangetrokken die de dagelijkse leiding voor zijn rekening neemt.”

In het klantenbestand zitten meer dan 3000 agrarische ondernemers uit het midden, oosten en noorden van het land. Een groeiende tweede tak vormen ondernemingen in de ‘food & industries’ – bedrijven in de toeleverende en verwerkende industrie, zoals voerfabrikanten en slachterijen. „Die lopen vaak tegen dezelfde problematiek aan als onze boeren.”

Het is belangrijk om als adviseur je klant als het ware bij de hand te nemen, vindt Van Westreenen. „Dan bedoel ik dat je hem niet opzadelt met vier mogelijke oplossingen, maar dat je een gericht advies geeft en daar ook voor gaat. Dat is altijd maatwerk en vraagt van een adviseur dat hij zich erin vastbijt.”

Het tarief dat het bureau in rekening brengt, past daarbij. „Wij zijn niet goedkoop. Maar daarvoor mag de klant erop rekenen dat wij kwaliteit leveren. We hebben hier hele goede mensen in huis, die zijn in dit werk goud waard.”

De eigenaars mikken op geleidelijke groei tot 35 á 40 medewerkers. Nieuwe mensen zijn lastig te vinden. „We onderhouden contact met hogeschool Aeres in Dronten en met de Wageningse universiteit. We trainen nieuwe collega’s in de praktijk door ze te koppelen aan een ervaren medewerker.”

Actueel is de stikstofproblematiek. De agrarische sector lijkt de oplossing te moeten bieden maar daarbij staat het verdienmodel van honderden gezinsbedrijven op de tocht. Van Westreenen ergert zich eraan. „De formule 1 in Zandvoort moet koste wat kost doorgaan, maar tegelijk worden de natuurvergunningen van boeren geschorst. Hun broodwinning is in het geding.”

Boeren willen volgens hem best meewerken aan milieuregels, als er maar duidelijkheid is op de lange termijn. „De inkt van de ene maatregel is nog niet droog, of de volgende komt er alweer aan. Dat is ook funest voor de kredietverstrekking: banken willen zekerheid.”