Die bloem brengt zo nieuw leven voort. Kinderen staan eveneens voor nieuw leven, ze zijn onze toekomst. Soms, zeker in deze coronaperiode, kan ik heel somber worden, maar dan denk ik aan nieuw leven en de dingen die weer doorgaan. Mijn ouders kenden evengoed moeilijke tijden, maar het leven ging gewoon verder. Daar moeten we maar op vertrouwen.”

Vijftien fotografen brachten op verzoek van boerderijenstichting IJsselhoeven „de schoonheid van de IJsselvallei” in beeld. „Om troost te bieden in coronatijd”, zegt initiatiefnemer Gerard Hendrix. Bewoners van de IJsselvallei richtten IJsselhoeven in 2003 op om te voorkomen dat de karakteristieke T-boerderijen en erven in deze regio verdwijnen. Hendrix organiseerde verschillende kunst- en theaterprojecten voor de stichting. Met ”IJsselhoeven, schoonheid en troost” haakte hij in op een coronasubsidieregeling van de provincie Gelderland voor sociale initiatieven. De foto’s zijn gebruikt voor een bundel met verhalen en gedichten en voor prentbriefkaarten.

Benno Wonink uit Heerde leverde „gewoon een mooi beeld” aan. „Veel meer heb ik niet in mijn foto willen leggen.” Vanaf de dijk bij Welsum biedt hij een doorkijkje naar het achterland, tussen twee identieke hoeven in. „Ik groeide tussen de boerderijen op, in Veessen. Deze plek gaf herkenning, een besef van thuis zijn.”

Een soortgelijke ervaring had Gerlinde Schrijver uit Welsum met haar foto ”Rendez-vous in de regen”. Ze beleefde haar jeugdjaren ook op het platteland, op Kampereiland. Twee jaar woonde ze in de woestijn van Mexico. „Toen ik daarna weer rondliep in de polders, had dat iets vertrouwds. Een ”herontmoeten van het landschap” was het. Struinend langs de IJssel bij Welsum kwam ik die koe tegen. Ze representeert voor mij de menselijke hand in het gebied, het boerenbestaan. Het regende toen. Regen in de zomer is een tegenstelling waar ik blij van word, door de verkoeling die zo’n bui geeft.”

Bij de Lazaruskolk bij Wilp, in een ver verleden door een dijkdoorbrak ontstaan, had Gerard Boerkamp uit Twello naar eigen zeggen als fotograaf „echt mazzel” met het laagje mist dat erboven hing. „Daar sta ik vaak bij het ochtendgloren. Je bent dan één met de natuur. Het is zo stil daar, de stilte kun je bijna horen. Dat maakt enorm ontspannen.”

Femke Teussink wandelt vaak in het IJssellandschap bij haar woonplaats Deventer. Daar maakte ze de foto van de distel, die voor haar „de schoonheid van het gewone” belicht. „Troost is soms te vinden in heel kleine dingen, zoals een zonnestraal die vanachter een wolk lijkt door te breken. Zonnig was het niet, maar al zijn de omstandigheden niet zo perfect, er is mogelijk toch troost en schoonheid te ontdekken. De distel zie je daar langs de IJssel veel. Een gewoon plantje, anderen noemen het onkruid. In de zomer, met blote voeten, moet je oppassen dat je niet in de prikkels stapt die eraan zitten. Stekelig, maar toch prachtig.”

”Bloementroost” noemde Léontine Lamers uit Eefde haar bijdrage: een roos tegen de achtergrond van een oude stenen muur. Ze is monumentenfotograaf. „Tuinen en bloemen horen bij monumenten. Bloemen zijn mooi om naar te kijken en heel troostgevend. Niet voor niets worden bij uitvaarten bloemenkransen en bloemen neergelegd. In moeilijke situaties bieden bloemen toch kleur en vrolijkheid. Toen ik foto’s maakte van een boerderij in Cortenoever bij Brummen zag ik bloeiende stokrozen wat achteloos langs de muur. Die móésten op de foto. Zo’n mooi detail kun je niet bedenken. In alle eenvoud stonden die bloemen daar gewoon.”

ijsselhoeven.nl

;

hx.nl