EMMEN - Zijn eerste reactie was verbijstering. Toen bleek dat protesteren voor iemand met een tijdelijk contract geen zin had, volgde berusting. Daarna rezen er waaromvragen. Nu, ruim een jaar na zijn ontslag, kijkt de nog steeds werkloze Gertjan Bijzet uit Emmen toch positief op de achterliggende periode terug. „Ik heb veel vrijwilligerswerk voor de kerk kunnen doen en daarbij zelfs de vrouw van mijn dromen ontmoet.”

Het ontslag kwam voor de 26-jarige gereformeerd vrijgemaakte Emmenaar volkomen onverwacht. „Mijn hoofdredacteur zei steeds dat ik loyaal en hardwerkend was en dat ik bezig was een vast contract te verdienen. En toch zette hij me op straat, omdat ik volgens hem te weinig capaciteiten voor de baan zou hebben. Volgens mij had het meer te maken met een reorganisatie, waarbij diverse jonge journalisten met een tijdelijk contract weg moesten.”

In eerste instantie dacht Gertjan dat hij binnen afzienbare tijd weer een job op hbo-niveau zou vinden. Voor iemand met goede stages en tweeënhalf jaar werkervaring moest dat toch niet moeilijk zijn. De praktijk bleek anders. Na een halfjaar WW kwam de Emmenaar in de bijstand terecht en daar zit hij nog steeds in. „Het aantal vacatures in de branche van de geschreven pers is gering en het aanbod van sollicitanten vrij groot.”

Om in eerste instantie recht te blijven houden op een WW-uitkering, moest Gertjan elke week een sollicitatie versturen. „Over het algemeen reageerde ik op functies die bij me pasten: redacteur bij verschillende bladen en tijdschriften. Soms vond ik echter niets geschikts en dan schreef ik maar op jobs waarvoor ik eigenlijk de papieren niet had. Zo heb ik ooit gesolliciteerd naar de post van adjunct-hoofdredacteur bij een landelijk dagblad.”

Na een halfjaar kwam de Emmenaar toch in de bijstand terecht. Hoewel, zo gemakkelijk ging dat niet. Gertjan: „Je moet zelf actie ondernemen en precies doen wat men vraagt, anders gaat het mis. Het begint met het indienen van een bijstandsaanvraag bij het Centrum voor Werk en Inkomen (CWI). Vervolgens krijg je een ontzaglijke hoeveelheid formulieren mee. Je bankafschriften, je loonstrookjes, je autopapieren, je thuissituatie, je eventuele schulden - je hele hebben en houden moet op tafel.”

De hele aanvraag had de nodige voeten in de aarde. Gertjan: „Voordat ze bij het CWI eindelijk tijd voor je hebben, is er wel een aanslag op je geduld gepleegd. Ik kwam op een dag in september 2003 langs om een afspraak te maken, maar dat ging niet zomaar. Mijn naam kwam op een lijst en ik moest ter plekke op mijn beurt wachten. Helaas waren er zeker twintig wachtenden voor me, zodat ik pas na anderhalf uur aan de beurt was. Bij het maken van een vervolgafspraak had de dame achter de balie bovendien het lef me op het hart te binden dat ik op tijd moest zijn, omdat de afspraak anders verviel. Maar de keer erna moest ik weer wachten, twintig minuten dit keer.”

Tussen al het solliciteren en papieren invullen door zat de Emmenaar niet met de armen over elkaar. Hij schreef als freelancer verschillende artikelen voor een jongerenblad en het tijdschrift van een vakbond, hij werkte via een uitzendbureau tijdelijk bij verschillende bazen en hij meldde zich aan bij de zendingscommissie van zijn kerk in Emmen. Vooral het werk dat hij in dienst van de Heere kon doen, heeft veel voor hem betekend. „Het voorkwam dat ik me nutteloos ging voelen en dat ik me ging vervelen. Het mooie van werkloos zijn is dat je tijd hebt voor belangrijke dingen waar je anders niet aan toekomt.”

Bij zijn werk voor de zendingscommissie kwam Gertjan in aanraking met zustergemeenten in Venezuela. Op een gegeven moment ging hij met enkele anderen uit zijn kerk naar dat land om contacten te leggen en te versterken. „Daarbij leerde ik iemand kennen die al snel de vrouw van mijn dromen bleek. De dochter van een voorganger.” De twee hebben nog steeds een relatie, al is dat „heel moeilijk, alleen al om af en toe een vliegticket bij elkaar te sparen.”

De nieuwe liefde heeft ertoe bijgedragen dat Gertjan ondanks alles toch positief op het afgelopen jaar terugkijkt. „Tweeduizenddrie was een heel zwaar jaar voor mij. Eerst werd ik werkloos en kort daarop overleed een van mijn beste vrienden. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad en veel vragen gesteld. Toch heb ik altijd geloofd dat alles op de een of andere manier zou meewerken ten goede. En als ik nu alle plussen en minnen uit de achterliggende periode bij elkaar optel, kom ik toch positief uit, hoewel ik nog steeds werkzoekend ben.”