Heart for Lebanon helpt graag goed
BEIROET. ”Better before bigger”. Dat is het motto van hulporganisatie Heart for Lebanon. Ze helpt liever goed dan veel.
In de grote hal van het pand van Heart for Lebanon aan de rand van de Libanese hoofdstad Beiroet stellen vijf Amerikaanse vrijwilligers voedselpakketten samen. Van iedere pallet gaat er iets in grote witte zakken. Ja hoor, er mogen foto’s gemaakt worden, zegt directeur Daoud Arnaout. „Maar niet van de mensen. We willen hun privacy respecteren.”
Tien jaar geleden was hij betrokken bij de oprichting van deze Amerikaans-Libanese organisatie. Het begon met hulp aan de sjiitische moslims in het zuiden van Libanon die in 2006, na een oorlog tussen Israël en de Libanese strijdgroep Hezbollah, naar Beiroet vluchtten. „Het conflict duurde een maand, lang genoeg om de meeste huizen van de mensen in het armere zuiden totaal te verwoesten”, vertelt Arnaout.
De Amerikaans-Libanese Camille Melki –nu bestuurder van zowel de Libanese als de Amerikaanse tak van de organisatie– aanvaardde op dat moment met zijn vrouw de roeping om zijn geboorteland te helpen. „Zij kregen ”hart voor Libanon” zogezegd. Vandaar onze naam.”
Arnaout werd als financiële man aangetrokken. Sindsdien zag hij de organisatie uitgroeien tot een geoliede machine met 54 medewerkers. „Van hen zijn er 34 Libanees, 14 Syrisch, 2 Iraaks en 4 Amerikaans.”
De achterban bestaat voor 60 procent uit Amerikaanse kerken, meest van evangelicale snit. Arnaout: „We noemen onszelf niet evangelicaal, maar dat zijn we wel voor 99 procent.” De overige 40 procent van de achterban bestaat hoofdzakelijk uit Europese kerken en organisaties, waaronder de Nederlandse tak van Open Doors. Kerken in Libanon zijn er nauwelijks bij betrokken. „Zij hebben vaak hun eigen programma’s en doen meer dan zij kunnen om te voorzien in de nood van de bijna 2 miljoen Syrische vluchtelingen die ons land telt.”
Niet passief
Heart for Lebanon heeft een budget van ruim 3,5 miljoen euro. Daarmee helpt het maandelijks meer dan 2000 Syrische en 1000 Iraakse gezinnen aan voedsel. „Bewust kiezen we ervoor om geen pakketten te geven waar zij de héle maand mee kunnen doen. Dat is niet goed voor hun eigenwaarde en zou hen passief maken. Met ons pakket kan een gezin ruim twintig dagen vooruit.”
Vanuit Beiroet worden de pakketten naar het zuiden en naar de Bekavallei in het oosten gebracht. Daar zijn diverse vluchtelingenkampen waar met name boerenfamilies uit Syrië zijn neergestreken. „Ze proberen er wat aan landbouw te doen, net als in Syrië.
In de kampen wonen vooral moslims. Christenen, meestal hogeropgeleid, huren vaak een woning in de dorpen.”
Met zijn hulpverlening maakt Heart for Lebanon geen onderscheid tussen christenen en moslims. „We zijn er voor iedereen en helpen in het zuiden juist alleen maar moslims, omdat daar amper christenen wonen. Deze sjiieten hebben vaak ook lijntjes met Hezbollah.
Onze boodschap is helder: we doen dit vanwege de liefde van Christus die ons dringt. Als mensen ons vragen waarom we hen helpen, krijgen ze dat als antwoord. Willen ze er meer van weten, dan gaan we graag in gesprek. Zo niet, dan blijven we helpen. Onvoorwaardelijk. Evangelisatie is geen doel op zich.”
Inmiddels zijn er op drie locaties –in Beiroet, in de Bekavallei en in het zuiden– Bijbelstudiegroepen opgericht. Hier doen bij elkaar zo’n 140 vrouwen en 40 mannen aan mee.
Voor de kinderen heeft de organisatie speciale onderwijsprogramma’s opgezet waarin ze de vakken Engels, Arabisch, wiskunde, muziek en kunst krijgen aangeboden. In Beiroet krijgen 110 kinderen les, in de Bekavallei 75 en in het zuiden eveneens 75. De leeftijdsverschillen in de groepen zijn groot, want er zitten kinderen tussen die in Syrië nog nooit naar school zijn geweest en die dus nog moeten leren lezen en schrijven.
De hulp is beperkt, erkent Arnaout. Lang niet alle kinderen in de kampen kunnen naar school. „Ken je het verhaal van de zeesterren op het strand? Door een storm zijn er duizenden zeesterren op het strand terechtgekomen, waar ze liggen dood te gaan. Een meisje draagt ze één voor één naar het water. Een man die dat ziet, zegt: „Dat is toch zinloos, denk je echt dat het wat uitmaakt wat je doet?” Daarop antwoordt ze: „Vraag dat maar aan de zeester die ik net in het water heb gegooid.” Wij proberen net als dit meisje in het leven van een paar honderd kinderen het verschil te maken.”
serie Kerk in Libanon
Dit is het vijfde deel in een serie over het leven van christenen in Libanon. Zaterdag deel 6.
