Hij is grof in de mond, inmiddels aan zijn derde huwelijk bezig, vergaart zich onnoemelijk veel schatten op de aarde, bezit casino’s en was tot voor kort verklaard voorstander van abortus en het homohuwelijk. Donald Trump doet zo ongeveer alles waar Bijbel­getrouwe christenen in Amerika tegen zijn. Desondanks steunt een groot deel van hen hem.

Elke ”born again”-christen in de VS weet dat vergeving van zonden het belangrijkste is in het leven. Daar gaat het om. Trump vindt van niet. Hij kan zonder. „Als ik iets verkeerds heb gedaan, dan probeer ik dat zelf te herstellen. Daar ga ik God niet mee lastig­vallen.” Desondanks noemt hij zich christen en zegt lid te zijn van de First Presbyterian Church in een voorstad van New York. De kerkenraad ziet hem echter zelden of nooit. „Klopt”, aldus Trump, „Ik ga graag naar de kerk, maar ik heb er weinig tijd voor. Zeker is dat ik met Kerst ga en soms met Pasen.” En hij neemt deel aan het heilig avondmaal: „Ik neem mijn crackertje (avondmaalsbrood, WBK) en een nipje wijn. Dan voel ik mij gereinigd.”

Trump staat anders in het leven dan veel evangelicals. Toch zegt hij van hen te houden. „Ik heb hen lief.” Maar waar komt deze genegenheid uit voort? Uit politiek belang of uit oprechte betrokkenheid? Daarover zijn commentatoren het niet eens.

Bekend is dat de evangelicale beweging van doorslaggevend belang kan zijn bij de presidentsverkiezingen. Dat heeft het verleden wel geleerd. „Dat Ronald Reagan in 1980 tot president werd gekozen, was niet het gevolg van een uitgekiende strategie van partij­ideologen, maar van de steun van conservatieve evangelicale voorgangers”, zegt historicus Daniel K. Williams, schrijver van het boek ”God’s Own Party”.

De liefde tussen Trump en evangelicals is wederzijds. De uitslag van de voorverkiezing in de staat South Carolina, vorige week zaterdag, onderstreept dat. Trump haalde daar 33 procent van de evangelicale stemmen binnen. Hij liet zijn rivalen Cruz (27 procent) en Rubio (22 procent) ver achter zich. Dat is in lijn met de peilingen van onderzoeksbeuraus die (landelijk) de steun van evangelicals voor Trump tussen de 32 en de 41 procent schatten.

Waarom steunen Bijbelgetrouwe christenen Trump zo massief terwijl hij duidelijk lak heeft aan (een aantal) Bijbelse geboden? Een belangrijk deel van de verklaring is dat evangelicals zich er bewust van lijken te worden dat Amerika niet langer een protestantse natie is waar Bijbelse waarden dominant en veilig zijn. Abortus is toegestaan, het homohuwelijk rechts­geldig en een organisatie als Planned Parent­hood kan doorgaan met de handel in menselijke organen. De opmars van antichristelijke machten die zich richten op het gebed op school, de Bijbel in de rechtszaal en op ondernemers die niet mee willen werken aan het homohuwelijk, geeft hun zorgen. Daarom zoeken ze een leider van het land die in er ieder geval voor strijdt dat christenen de vrijheid en ruimte behouden om hun geloof te belijden en te beleven. Zij verwachten dat Trump dat doet, meer dan zijn rivalen Cruz en Rubio. Als laatstgenoemden goede soldaten zijn in deze strijd, beschouwen ze Trump als een tank. Dat hij zich minder duidelijk profileert als christen, nemen ze voor lief. „We zoeken een goede president, en geen goede dominee”, zeggen sommige evangelicals.

Daarnaast geeft Trump burgers, en dus ook evangelicals, het gevoel dat de eer en trots van het land terug te winnen zijn. Trump zelf is het voorbeeld van iemand die ondanks tegenslagen superrijk wist te worden. Als hij dat zakelijk kan, moet hij daar politiek ook toe in staat zijn, zo denken velen. Bovendien heeft Trump in enkele inter­views gezegd dat God hem geholpen heeft. „Wie in God gelooft, heeft succes”, een gedachte die hij ongetwijfeld heeft overgenomen van Norman Peale, de predikant van de Refor­med Church waar Trump enige tijd kerkte. Peale geldt als de vader van het welvaartsevangelie. Hij is in ons land bekend geworden door zijn boek ”De kracht van positief denken”. Ook al hebben veel evangelicals kritiek op het welvaartsevangelie, de levensloop van Trump vinden ze wel inspirerend.

Evangelicals zijn vaak ook bereid te vergeven. Dat Trump voorheen voor abortus was en het homohuwelijk verdedigde, nemen ze hem niet kwalijk. Net zomin als dat ze dat vier jaar geleden toenmalig presidentskandidaat Mitt Romney deden. Ook hij was lange tijd voor keuzevrijheid van de vrouw bij abortus, maar kwam daarop terug. En de evangelicals steunden hem, zelfs ondanks dat Romney mormoon is. „Als het om politiek gaat, zijn evangelicals vaak van elastiek”, schreef Tony Perkins, voorzitter van de Family Research Council, onlangs. Het lijkt er inderdaad op.