Helemaal onverwacht was de uitslag van de caucus in Nevada niet. Analisten meldden al wekenlang dat Trump daar bovengemiddeld populair is. Maar dat hij zo veel steun zou krijgen, 46 procent, had niemand verwacht. Zijn belangrijkste rivalen, Cruz en Rubio, haalden respectievelijk 21,5 en 24 procent.

Dat Trump in Nevada populair is, heeft ongetwijfeld te maken met de aard van de bevolking van deze woestijnstaat. Er heerst daar een zekere wildwestcultuur waarbij de onconventionele ideeën en aanpak van Trump aansluiten. Men moet niets hebben van de bestuurlijke elite die vanuit het verre Washington regeert. Bovendien heeft Nevada als weinig andere staten te maken met de emigratieproblematiek omdat het direct grenst aan Mexico. De bevolking is de toestroom van illegalen meer dan zat en juicht de radicale oplossing van Trump –de bouw van een muur– toe.

Daarmee is echter de populariteit van Trump in de andere twee staten waar hij won, het liberale New Hampshire en het evangelicale South Carolina, niet verklaard. Er moet meer zijn.

Trump weet mensen voor zich te winnen omdat hij geen deel uitmaakt van het politieke establishment. Veel mensen zien in hem de kandidaat die stem geeft aan hun ongenoegen over het huidige politieke klimaat. Daarvoor stellen veel Republikeinse kiezers weliswaar president Obama grotendeels verantwoordelijk maar niet helemaal. De Republikeinen hebben de meerderheid in het Congres. Waarom doen ze dan zo weinig, vragen velen zich af. Dat Trump het ongenoegen in onfatsoenlijke taal duidelijk maakt, vinden Republikeinen niet prettig, maar vergeven ze hem graag.

Daarbij komt dat Trump belooft de trots van het land te herstellen. Hij wil minder de pleitbeslechter in deze wereld zijn en meer aandacht geven aan het eigenbelang van Amerika. Precies wat de Republikeinen wensen.

Voor de partijtop is de schijnbaar onstuitbare opmars van Trump een groeiend probleem. Met angst en beven wacht hij de uitslag van Super Tuesday af. Peilingen wijzen erop dat Trump in belangrijke staten zal winnen. Een echte strategie om het ‘gevaar’ Trump te keren is ook niet voorhanden. Voor een deel komt dat doordat Trump geen uitgewerkte plannen heeft waarop inhoudelijk valt af te dingen. Hij roept maar wat. Maar dat sluit wel aan bij de gevoelens van veel Amerikanen.

Partijstrategen veronderstelden te lang dat het fenomeen Trump zichzelf binnen enkele maanden onmogelijk had gemaakt. Dat dachten zijn rivalen ook. Daarom besteedden ze vooral aandacht aan het bevechten van elkaar. Dat is een misrekening gebleken.