De kliniek hielp ook patiënten met een niet-directe terminale ziekte zoals ALS, MS, longziekten of de gevolgen van een hersenbloeding. Bij andere patiënten wilde de eigen arts uit principiële overwegingen niet meewerken aan euthanasie of werd dat als te zwaar ervaren.

In totaal meldden zich vorig jaar 749 mensen met een euthanasiewens, maar de kliniek honoreerde dus lang niet elk verzoek. Daarvoor moet een patiënt ondraaglijk en uitzichtloos lijden.

De kliniek hielp vorig jaar opvallend veel dementerenden: zo’n 18 procent van de in totaal uitgevoerde euthanasieverzoeken. Landelijk heeft slechts 1 procent van de euthanasiegevallen dementie als reden. 5 procent van in de kliniek geholpen mensen was geestesziek, tegen 1 procent landelijk.

Euthanasie bij psychiatrische patiënten is omstreden, omdat een dergelijke doodswens vaak juist onderdeel uitmaakt van de ziekte. In veel gevallen voldoet de wens niet aan het wettelijk criterium van ‘uitzichtloos lijden’, omdat er nog behandelmogelijkheden lijken te zijn.

Volgens een woordvoerder van de kliniek is de mate van psychisch lijden „maatgevend en bovenliggend”. „Indien er ook maar één psychiatrische behandeling bestaat die mogelijk tot verbetering kan leiden, dan kunnen we het verzoek niet honoreren. Maar als iemand al 40 jaar zonder resultaat bij de psychiater loopt, dan wordt het misschien een ander verhaal”.

Overigens heeft de euthanasie van een 35-jarige psychiatrische patiënt buiten de Levenseindekliniek voor veel ophef gezorgd. Nadat haar huisarts en twee andere artsen haar verzoek afkeurden, gaf een derde eind 2012 toch groen licht. De regionale toetsingscommissie die elke euthanasie beoordeelt, gaf de uitgevoerde levensbeëindiging het stempel ‘zorgvuldig’ en besloot een van de weigerende artsen te verhoren. Die voelde zich daarbij onheus bejegend en diende er een klacht in. De klachtencommissie buigt zich woensdag tijdens een besloten hoorzitting over de melding.