Later werd in de commotie duidelijk: er was een aanslag gepleegd op Kennedy. En al gauw meldden ze dat hij dood was. Iedereen was geschokt. De eerste die we belden was mijn vader. Hij was journalist bij Elsevier en zat op dat moment in België. Hij moest meteen iemand naar Amerika sturen voor de verslaggeving. Het gebeurde vrijdagavond. De morgen erop kregen we vrij van school. Ik was 18 jaar oud, en toen had je nog school op zaterdag. We kregen vrijaf om naar een herdenkingsbijeenkomst te gaan op de Dam. Ik ben niet gegaan geloof ik. Kennedy stond niet automatisch op een voetstuk bij ons thuis, zoals bij veel mensen. Er was een kritische distantie. Toch had zijn dood een geweldige impact. Ik kan de plaats nog uittekenen waar ik stond toen ik het hoorde.”