Met veel geraas stijgt de Boeing op van de luchthaven van Anchorage, Alaska. Een snelle klim is vereist, want weldra doemt de top van de Mount McKinley op, met zijn 6194 meter de hoogste berg van Noord-Amerika.

Daarna vlakt het landschap af, om over te gaan in één eindeloze witte vlakte. Sneeuw en ijs zo ver het oog reikt.

Na een stop in Prudhoe Bay zet het toestel koers naar Barrow. Het stadje ligt aan de Beaufortzee, die het vasteland van de Noordpool scheidt. De winter is net ingevallen en de zee is tot aan de horizon bevroren.

Hoewel Barrow vele honderden kilometers van de bewoonde wereld af ligt, gaan ook 
de inwoners van het stadje morgen naar het stemlokaal. Voor de meeste burgers zal dat het gemeentehuis zijn, want afstanden zijn in dit dorp niet groot.

Susan Darrell heeft voor de zekerheid per post gestemd. „In Barrow weet je het nooit”, zegt ze. „Als er sneeuwstorm is, kom je twee dagen je huis niet uit.”

Darrell heeft op Romney gestemd – en ze is bepaald niet de enige. Vooral toen er eind jaren zestig aan de noordkust olie werd ontdekt, wilden de bewoners de overheid liever zo ver mogelijk van zich af houden. En dus is Alaska al heel lang in handen van de Republikeinen.

Niet alleen oliebelangen spelen een rol. In Barrow behoort zo’n twee derde van de bevolking tot de eskimo’s, of Iñupiat. Ook zij moeten van overheidsbemoeienis weinig hebben en komen al snel bij de Republikeinen uit.

„Eigenlijk maakt het me niet eens zo veel uit wie die verkiezingen wint”, bromt Jim Nageak, een onvervalste Iñupiat. Hij schudt de sneeuw van zijn capuchon. „Hier in Barrow gaan we toch wel onze eigen gang.”