Er staat „van nu aan”. Dat is: nu, in deze droevige tijd, die te komen staat. En als iemand vragen mocht: wat zal dan het bijzondere geluk zijn van hen die, na deze dood, in de Heere zullen sterven? Het antwoord kan gehaald worden uit de reden die er werd bijgevoegd, wat voor ons in de tekst voorkomt: opdat zij namelijk rusten mogen van hun arbeid; en hun werken volgen met hen.

Dit veronderstelt een bijzondere bange en droevige tijd die te komen stond. En het zegt zo veel, als dat het zeer goed zou zijn in de hemel te mogen zijn, eer die tijd nog kwam. En uit deze reden zien wij in vele opzichten voortvloeien, waarom het geluk van degenen die in de Heere sterven op die tijd bijzonder toepasselijk is. En die hier allemaal met het oogmerk overeenstemmen. Ze zijn bevrijd van zulke sukkelingen, moeiten en kwellingen, waar de overlevende godzaligen nog waren ingewikkeld; die een lastig en verdrietig leven, onder de aanstaande oordelen, zouden moeten ondergaan.

Want het oogmerk is toch om de grootheid van de naderende oordelen uit te meten. En zij zouden gelukkig zijn die voor het naderende kwaad zouden worden weggenomen. Zoals Salomo zegt (Prediker 4:2): „Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.”

James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)