Een eenvoudig artikel, een besluit of algemeen leerstuk, als een allerzekerste waarheid te boek gesteld: „Schrijf, zegt Hij, zalig zijn de doden, die in de Heere sterven.” Teken dit tot gedachtenis aan, wil Christus zeggen. Het is altijd geweest en het zal ook tot aan het einde van de wereld zijn: een alleronfeilbaarste vaste waarheid. Laten er nog zo veel verwoestingen ontstaan en koninkrijken ondersteboven worden gekeerd – zij zijn zalig die in Mij sterven. Er is een bepaling van deze waarheid die wel de algemeenheid ervan niet ontkent, maar die het echter schijnt toe te passen, als die bijzonder in zo’n tijd waarachtig wordt bevonden.

„Van nu aan; ja, zegt de Geest.” Wij kunnen deze woorden zo niet uitleggen, alsof de betekenis ervan deze was, dat zij van de tijd van hun overlijden af zalig zijn, die in de Heere sterven, hoewel dit ook wel een waarheid in zichzelf is. Omdat zoiets niet overeenkomt met het oogmerk. Want deze woorden behelzen een uitweiding die op deze tijd zijn betrekking heeft en gericht is tot een bijzondere vertroosting van de godzaligen, tegen de onheilen van het oordeel dat in deze tijd zou voorvallen. Omdat het niet zou overeenkomen met het deelwoord dat wij hier tegenkomen: „van nu aan” of „nu” (zoals er in de grondtaal staat). Dat kan niet op die wijze worden uitgelegd.

James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)