Dit artikel is partnercontent.
Jolein: „Mijn werk is pittig, maar prachtig”
Zorgen voor verstandelijk beperkte cliënten in hun laatste levensfase – al dan niet dement. Voor Jolein Noordzij-Schollaart (27) is het een dagelijkse praktijk die nooit went. „Het werk is pittig, maar het is ook zó mooi.”
Als tiener liep ze stage bij woonzorgcentrum Beth-San van Siloah in Moerkapelle. Daarbij sloeg een vonk over die bleef smeulen. Dat merkte ze na enkele jaren in de ouderenzorg. Vijf jaar geleden keerde Jolein daarom terug. Ze kreeg er geen spijt van.
Dementie
Op haar afdeling wonen en werken twaalf cliënten met een verstandelijke beperking. De meesten zijn op leeftijd. Dat zorgt voor bijkomende problemen zoals dementie en (ernstige) lichamelijke beperkingen.
Voor Jolein, hun coördinator, persoonlijk begeleider en verpleegkundige in opleiding, vormt het allemaal geen belemmering: „Ik houd ervan om voor mensen te zorgen die dat zelf niet meer kunnen. Ieder verhaal is anders, iedere cliënt is anders, ieder dementieproces is anders. Bij iedereen moet ik heel persoonsgericht werken: wat zien we, hoe steken we hierop in, welke acties zetten we uit? Het lukt niet bij iedereen om dat van tevoren te weten. Dat maakt het werk in de gehandicaptenzorg een grote uitdaging.”
Geborgenheid
Het scheelt dat de cliënten in een vroeg stadium op locatie komen: „We kennen ze hierdoor heel goed en zij ons.” Deze doelgroep heeft vooral rust, geborgenheid, maar ook gezelligheid nodig, weet Jolein. „Ik houd ervan om hun behoeften te vervullen. Dat zit vaak in ogenschijnlijk kleine dingen: armbandjes, kettinkjes, een luchtje – dingen die ze zelf niet meer kunnen, maar die ze wel belangrijk vinden.”
Zeker bij ouder wordende cliënten komt uiteindelijk de dood onherroepelijk om de hoek kijken. Haar werk wordt dan des te waardevoller, vertelt Jolein. „In die laatste levensfase hoeft er niet zoveel meer. Al onze zorg en begeleiding richt zich dan alleen nog op waar iemand nog wél behoefte aan heeft. De aandacht en de gesprekken met die persoon maken mijn werk voor mij een eer.”
Kinderlijk
De dood leeft bij haar cliënten op een kinderlijk niveau. „Zelf moet je op datzelfde niveau antwoorden. Iemand vroeg in haar laatste stadium: „Heb ik een nieuw hartje? Wat is een nieuw hartje?” Toen hebben we geantwoord: „Houd je van de Heere Jezus?” Ze knikte en werd weer rustig. Als zulke momenten mij niet zouden raken, zou ik mijn werk niet kunnen doen. Je moet dit met heel je hart doen.”
