Het mensenrechtencomité publiceerde besluiten in twee zaken. Een zaak draaide om 24 minderjarigen zonder begeleiding die werden vastgehouden „met onvoldoende watertoevoer en sanitaire voorzieningen, hoge temperaturen en vochtigheid, en ontoereikende gezondheidszorg”. Volgens het comité kon Australië niet rechtvaardigen waarom ze niet werden overgeplaatst naar detentiecentra op het vasteland, die beter zijn afgestemd op de specifieke behoeften van kwetsbare personen.

In de tweede zaak heeft Australië volgens het VN-comité niet aangetoond waarom de langdurige detentie van een Iraanse vluchteling gerechtvaardigd was.

Als onderdeel van een streng migratiebeleid dat meer dan tien jaar geleden werd ingevoerd, kan Australië asielzoekers onder dwang naar de eilandnatie Nauru in de Stille Oceaan sturen om daar het asielproces te doorlopen.

De migranten dienden een klacht in bij het VN-comité. Australië verwierp de beschuldigingen en zei dat de schendingen in Nauru niet onder zijn jurisdictie vielen. Maar het VN-comité oordeelde dat Australië wel degelijk blaam treft, omdat het „aanzienlijke controle en invloed had” op het detentiecentrum in Nauru.

„Een staat kan niet onder zijn verantwoordelijkheden voor mensenrechten vandaan komen door de asielprocedure uit te besteden aan een andere staat”, zei comitélid Mahjoub El Haiba in een verklaring.

Meerdere Europese landen onderzoeken de mogelijkheid om de opvang van asielzoekers tijdens hun procedures onder te brengen in andere landen. Volgens El Haiba wordt met de VN-besluiten een duidelijk signaal afgegeven aan deze landen. „Waar macht of effectieve controle is, is verantwoordelijkheid.”