Tiggelman, die als verzorgende in het verpleegtehuis de Bestenwaerd met dementerende ouderen werkt, kreeg steeds meer last van haar rug. Ze kon haar werk niet meer goed uitvoeren en moest daarom onder het mes vanwege een beknelling. „Voor Andrea is het niet makkelijk om alleen te mogen liggen”, vertelt Groenendijk. „Ze is altijd in de weer.”

Voor Groenendijk is het niet meer dan normaal om haar vriendin in deze tijd te ondersteunen. „We kennen elkaar al vanaf ons vierde jaar”, vertelt ze. „We zaten op dezelfde basisschool, speelden na schooltijd in het dorp en in de winter schaatsten we samen. Onze levens zijn altijd verweven geweest.”

De vriendinnen staan daarom ook altijd voor elkaar klaar. Tijdens de coronapandemie zat Groenendijk erdoorheen. Ze wist niet hoe ze alles moet regelen met haar bedrijf. In de kerkelijke gemeente van Groenendijk was in deze periode een koor opgericht. De koorleden zongen voor de open voordeuren van huizen waar mensen eenzaam waren of het moeilijk hadden. Tiggelman regelde dat het koor voor het huis van haar vriendin liederen kwam zingen. „Dat was een enorm bijzonder en bemoedigend moment”, zegt Groenendijk. „Daarin zie je het hart van Erica.”

De band tussen de vrouwen is extra diep doordat ze alles met elkaar kunnen delen. Groenendijk: „We praten over alle gewone dagelijkse dingen, maar ook over ons verdriet en onze pijn. Dat maakt onze vriendschap zo veel meer kostbaarder en waardevoller.”