„Voor mij is het 50/50 om weer terug te zijn. Mijn hele familie woont daar, mijn oma, tante, oom, neefjes, nichtjes. Die heb ik moeten achterlaten”, vertelt Rodrigue, die in Volendam woont. „Maar ik heb mijn vrouw en zusje hier.” Sinds 4 september verbleef hij in een dorp 15 kilometer van Beiroet, voor vakantie en werk. „Het leven was toen normaal. Bedreigingen hebben we wel vaker meegemaakt. Er gebeurde nooit wat, maar dit keer was het ernstig.”

Omdat de situatie in het land verslechterde, kon Rodrigue niet meer terug met een commerciële vlucht. „Mijn vrouw zei: je moet hun redden, of je moet mij komen redden.” Het was een heel moeilijk besluit om terug te keren naar Nederland, zegt hij. „Ik moest mezelf splitten, maar dat kan niet. Als ik het kon, had ik het gedaan.”

Ook voor Wilbert, die al 10 jaar in het centrum van Beiroet woont en werkt, was het geen makkelijke beslissing om het land te verlaten. „Je laat veel mensen achter, collega’s, vrienden, familie, mensen van wie je houdt. Dat is moeilijk, voor hen en voor ons.” Hij is uitgezonden voor de Protestantse Kerk in Nederland en werkt in Libanon. Omdat het de laatste dagen gevaarlijker werd, besloot hij in overleg met de kerk te vertrekken. „Je schat in wat de risico’s zijn en op basis daarvan maak je een afweging. Het was nu beter om terug te gaan.” Wilbert hoopt dat het tijdelijk is, en dat de situatie snel verbetert zodat hij terug kan. „Daar ligt ons leven, ons werk.”

Nada uit Lelystad was heel blij dat ze met de repatriëringsvlucht mee kon. Half september vertrok ze naar Tripoli in het noorden van Libanon om haar zus te bezoeken, die een zware operatie achter de rug had. Haar vlucht werd vanwege de bombardementen twee keer geannuleerd. „Ik kon niet meer naar huis”, vertelt ze. „Ik zou negentien dagen blijven maar dat werd langer. Ik ben erg blij dat ik weer thuis ben.”