Estafette reanimeren met de hele klas

Wie: Christian van der Weele (43), docent verpleegkunde Hoornbeeck College Apeldoorn

Actie: Reanimatie-estafette

Doel: Siriz en Schreeuw om Leven

„Ik ben docent verpleegkunde en mentor van een groep derdejaarsstudenten verpleegkunde. Er zijn negentien studenten, onder wie vier jongens. Verpleegkunde is dus echt niet alleen iets voor meiden. Eerst was ik verpleegkundige in de Isala Klinieken in Zwolle. Maar ik wilde mijn vak graag overdragen. Daarom werd ik acht jaar geleden docent.

Het Hoornbeeck College in Apeldoorn zamelt dit jaar geld in voor Siriz en Schreeuw om Leven. Elke klas doet dat op een eigen manier. Ik vroeg aan mijn klas of ze ideeën hadden voor een actie. De klas wilde een lessenmarathon doen, maar dat zag ik niet zo zitten. Uit ervaring weet ik hoe ik me voel als ik een nachtdienst heb gedraaid. Toen stelde ik voor om tot twaalf uur ’s avonds door te gaan en bedacht ik een reanimatie-estafette. Dat heeft ook een link met het werk in de zorg. De estafette hebben we in april met de hele klas gehouden. De studenten hebben allemaal al een EHBO-diploma, dus dit was een stukje herhaling. Iedereen ging om de beurt vijf minuten reanimeren bij onze pop. Iedereen kwam zes tot zeven keer aan de beurt. Tussen 12.00 en 00.00 uur hebben ze ongeveer 80.000 borstcompressies gegeven, dus steeds de borst ingeduwd. De laatste minuten voor middernacht zetten we de timer om af te tellen hoe lang we nog moesten.

Ik heb dit samen met een collega georganiseerd. Aan degenen die niet bezig waren met reanimeren, gaven we herhalingslessen voor EHBO. Die lessen stonden al voor een ander moment gepland, maar die hebben we nu tijdens de estafette gegeven. ’s Avonds kwamen de ouders even langs om te kijken hoe de actie ging. Ook hebben we tussendoor met de leerlingen gegeten. Het was ook een stukje teambuilding. Er werd veel met elkaar gepraat.

„„Het was een stukje teambuilding. Er werd veel met elkaar gepraat”” - Christian van der Weele, docent verpleegkunde

Reanimeren heeft te maken met leven en dood. Dat beseffen de studenten goed. In Nederland is het overlevingspercentage bij reanimaties 24 procent. Tijdens de actie hadden we het daar niet over, maar in lessen komt dat wel aan de orde. De studenten krijgen er ook mee te maken in hun werk. Allemaal hebben ze een bijbaantje in de zorg.

Met de actie hebben we ruim 1500 euro aan sponsorgeld opgehaald. Samen met de opbrengst van alle andere acties van de school wordt dit op een later moment overhandigd aan de stichtingen.

Het is leuk om met elkaar actief bezig te zijn. In het tweede leerjaar van deze klas zijn we ’s nachts van het centrum van Deventer naar school gelopen. Dat was ongeveer 20 kilometer. Het was wel afzien. Toen we dachten dat we bijna op school waren, moesten we nog een heel eind. We haalden toen 2000 euro op voor een reis naar Roemenië, waar de klas mensen zou gaan helpen. En in het eerste jaar hadden we een lessenmarathon, waarbij onder anderen een ambulanceverpleegkundige op bezoek kwam. We kregen toen in het half donker voorlichting van Open Doors. De studenten kregen zo een beetje inzicht in hoe het is om in het geheim in een donkere kerk te zitten. Dat was indrukwekkend.”

Kilometers lopen voor een Israëlisch ziekenhuis

Wie: Wilma Kooiman (51), Bergambacht

Actie: Nijmeegse Vierdaagse

Doel: Shaare Zedek Ziekenhuis Jeruzalem

„In 2005 begon ik met lange wandelingen. Maar het kwam niet in me op om aan de Nijmeegse Vierdaagse mee te doen. In 2016 werd de vierdaagse voor de honderdste keer gehouden. Daarom heb ik me ingeschreven. Ik had een kans van 1 op 72.001 om te worden ingeloot en dat lukte nog ook. Ik liep de 40 kilometer. Na 2016 deed ik bijna elke keer mee. Want als je een keer mee hebt gedaan, mag je de volgende keer vrijwel zeker weer. In 2020 en 2021 ging de vierdaagse vanwege corona niet door. In 2022 had ik geen goede conditie omdat ik twee keer corona had gehad. De eerste dag werd afgelast omdat het 38 graden was. Dus begon ik op de tweede dag. Vlak voor het einde van die eerste dag kon ik niet meer. Bij de Waalbrug moest ik stoppen. Ik was moe en het was heet. Het was wel even een teleurstelling, maar ik had er al rekening mee gehouden dat ik het misschien niet zou halen. In 2023 had ik geen zin om mee te doen. Maar dit jaar begon het weer te kriebelen, dus ik wil weer meedoen.

Ik loop rustig, ongeveer 5 kilometer per uur. Meestal kom ik net op tijd binnen. Ik loop altijd alleen. Onderweg praat ik wel met mensen. Soms zie ik iemand die in andere jaren ook mee heeft gedaan. Onderweg kreeg ik een keer cappuccino van iemand die zag dat ik wel even wat kon gebruiken. Ook gaf iemand me een keer een stripje paracetamol voor mijn zere voeten. Overigens doe ik wandelwol in mijn schoenen. Echt superspul. Ik vlecht het tussen mijn tenen. Het helpt heel goed tegen blaren.

Het mooist is de derde dag, de Zevenheuvelenroute. Van de hoogteverschillen merk ik niet veel. Die dag ga je langs veel water en door de prachtige natuur. Er zijn geen familieleden en vrienden die me ter plekke aanmoedigen, maar onderweg krijg ik wel allemaal appjes.

„„Het mooist is de derde dag, de Zevenheuvelenroute”” - Wilma Kooiman, wandelaar Nijmeegse Vierdaagse

Veel deelnemers laten zich sponsoren. Dat doe ik ook. Omdat ik in 1999 en 2000 in Israël vrijwilligerswerk heb gedaan, kies ik vaak een goed doel in Israël. Ook heb ik me een keer laten sponsoren voor het Cheider in Amsterdam en voor kindertehuis Goeie Hoop in Zuid-Afrika. Gemiddeld haalde ik bijna 2000 euro op. Ik stuur een berichtje naar onder andere familie en collega’s van de school in Krimpen aan den IJssel waar ik werk om te vragen of ze me willen steunen. Dit jaar heb ik gekozen voor het Shaare Zedek Ziekenhuis in Jeruzalem. Ik krijg net zo veel donaties als andere jaren, maar er zijn wel meer mensen die op de website niet hun naam bij de donatie zetten. Misschien komt dat door de oorlog in Israël, maar dat weet ik niet. Ik trek tijdens de vierdaagse gewoon mijn shirt aan waar de naam van het ziekenhuis ook in Hebreeuwse letters op staat. Als mensen daar kritiek op hebben, ga ik niet in discussie. Elk jaar zie ik langs de route ook mensen met Israëlische vlaggen die hun landgenoten aanmoedigen. Ik weet niet of ze er dit jaar weer staan, maar ik hoop het wel.”

Dagen mountainbiken voor ziek zoontje

Wie: Michiel Brand (32), Zwammerdam

Actie: Drie dagen mountainbiken

Doel: Duchenne Parent Project

„Sinds juni 2023 weten we dat ons zoontje Elian de spierziekte duchenne heeft. Mijn vrouw Margriet (34) en ik hebben drie kinderen: Gideon (7), Amelie (5) en Elian (2). Elian is in februari 2022 geboren. We merkten bij de geboorte niets aan hem. Later merkten we wel dat hij langzamer was dan de andere kinderen. Toen Elian een jaar was, kon hij nog niet zitten. Ook kwijlde hij veel. We lieten onderzoek doen. Uit bloedonderzoek bleek dat de ck-waarde in zijn bloed te hoog was. Dat duidt op schade aan de spieren. Al snel zeiden de artsen dat het ging om duchenne. Ik had daar nog nooit van gehoord.

In Nederland hebben ongeveer 500 mensen de ziekte, vooral jongens. Het ziekteverloop is bij iedereen hetzelfde, maar bij de een gaat het langzamer dan bij de ander. Op dit moment gaat de spieropbouw nog sneller dan de afbraak, maar vanaf zijn vierde jaar zal dat andersom gaan. Elian kan nu lopen. Wel zijn drempels in huis moeilijk voor hem. De verwachting is dat hij ongeveer vanaf zijn tiende jaar in een rolstoel zal zitten. Om die reden verhuizen we in de zomer naar een woning in Waddinxveen. In dat huis zijn beneden een badkamer en een slaapkamer. De andere kinderen gaan er goed mee om. Ze zorgen goed voor Elian. Ze snappen wel dat er wat met hem aan de hand is.

Om hem te helpen, gaan we nu regelmatig naar revalidatietherapie, logopedie, ergotherapie en fysiotherapie. Op dit moment zijn er nog geen medicijnen waarmee mensen met duchenne kunnen genezen. De ziekte kan wel worden geremd. De levensverwachting is gemiddeld ongeveer 30 jaar. Ik kan me nog moeilijk indenken hoe het later met hem zal gaan. Nu gaat het namelijk goed, maar in de toekomst verandert dat.

We krijgen veel steun van mensen om ons heen. Ze informeren regelmatig naar ons. Toen mijn zus, Gerdine Otten-Brand (39) uit Ede, hoorde van onze situatie, herkende ze het meteen. Zij kent van de school van haar kinderen iemand die hetzelfde meemaakt. Ze wist dat deze mensen meedoen aan Duchenne Heroes en ze stelde voor dat wij dat ook zouden gaan doen.

Duchenne Heroes is een mountainbiketocht van drie tot zeven dagen door Duitsland, Luxemburg, België en Nederland. Mijn zus en ik doen in september de laatste drie dagen mee. We fietsen dagelijks 70 kilometer en maken gemiddeld per dag 1000 hoogtemeters. We moeten dus veel klimmen. Mijn zus reed al vaak op een mountainbike, maar ik niet. Ik heb er in januari een gekocht en nu train ik veel. Aan de actie doen 287 mensen mee. Het is de bedoeling dat wij allebei 1250 euro ophalen, maar Gerdine heeft al 2800 euro aan sponsorgeld binnen en ik 5100 euro. Ik hoop dat daar nog meer bij komt. Het geld gaat naar onderzoek voor het bestrijden van duchenne. Ik hoop dat er betere medicijnen en behandelingen komen. Zelf kan ik met het mountainbiken de situatie ook wat meer een plekje geven.”

„„De verwachting is dat Elian vanaf zijn tiende jaar in een rolstoel zal zitten”” - Michiel Brand, vader van een jongetje met duchenne