Marlies Akemann-van Werkhoven (44) uit Nieuw-Vennep was 27 toen werd vastgesteld dat ze aan epilepsie lijdt. Dat gebeurde nadat ze op een middag meerdere aanvallen kreeg. Die herhaalden zich, soms dagelijks, soms zelfs meerdere keren op een dag. „Ik raakte bewusteloos, ben vaak gevallen en had veel spiertrekkingen. Wanneer er geen hulp was, lag ik soms lange tijd.”

In november 2019 kwam Cilly in huis. De hond was tweeënhalf en had een intensieve training achter de rug, de laatste twee maanden samen met haar nieuwe bazin. Ze weet wat ze moet doen bij een epilepsieaanval: de alarmknop induwen –zodat er binnen een paar minuten hulp komt–, medicijnen aangeven –in de hoop dat Akemann zelf nog in staat is die in te nemen– en dicht bij de patiënt blijven. Tijdens een wandeling waarschuwt Cilly ook als er een aanval komt. Ze stopt bij stoepranden of wil niet verder lopen.

Na enkele maanden bleek de hond nog meer te kunnen: een aanval voorspellen. „Daar heb ik ontzettend mazzel mee gehad”, zegt Akemann. „Niet alle epilepsiehonden kunnen dit. Je kunt het hun ook niet aanleren. Het is niet duidelijk wat de hond alarmeert: geur of iets anders. Cilly weet soms al twintig minuten van tevoren dat er een aanval aankomt. Als mijn man of iemand anders in de buurt is, waarschuwt ze die door met haar neus tegen hen aan te duwen en in de richting te kijken waar de hulp nodig is.”

De golden retriever is dag en nacht bij haar. „Ze is nu net even naar de trimmer om haar haren te kortwieken, maar verder is ze altijd en overal bij me. Op het kantoor waar ik manager ben, ligt ze op een kleed naast mijn bureau. Maar soms komt ze opeens overeind en draaft de gang op om collega’s te waarschuwen, want er is daar geen alarmknop. Ze duwt haar neus tegen hen aan en kijkt dan in mijn richting. Intussen kan ik dan op tijd gaan zitten of liggen. De collega’s weten wat ze moeten doen: kijken of het goed met me gaat en eventueel extra medicatie geven.”

Akemann ziet het als een uitkomst. Ze kan tijdig medicijnen innemen als haar hond waarschuwt. Daardoor is het aantal epilepsieaanvallen verminderd van gemiddeld vijf tot twee per week. „Voor mij maakt de hond een wereld van verschil. Ze zorgt voor veiligheid, want door de waarschuwingen val ik bijna niet meer. Ik hoef daardoor veel minder vaak met letsel naar het ziekenhuis. Cilly houdt me letterlijk op de been. Het geeft me zekerheid en vertrouwen dat de hond in de buurt is om me te waarschuwen en te helpen als de aanval ondanks de medicijnen toch doorzet. Daardoor durf ik weer op pad te gaan. Eerder is het wel gebeurd dat ik in de bus door een aanval een halte miste en ergens uitkwam waar ik niet wilde zijn.”