Tegelijk kent het leven in het binnenland veel uitdagingen. Er is geen stroom, of heel beperkt. Er is geen stromend water, behalve in de rivier. De inwoners hebben weinig privacy; de meesten wonen in primitieve hutjes, vaak niet eens met muren. Ook winkels ontbreken. Families zorgen zelf voor eten. Afhankelijk van je kostgrondje (moestuin), de visvangst en de jacht. Iedere dag weer.

Het is een ritme dat niet echt stressvol is, maar wel altijd doorgaat. Ja, het móet doorgaan. Er zijn immers geen winkels, en vaak ook geen koelkasten of vriezers. Dat betekent iedere dag opnieuw zorgen voor eten. Een dag niet werken, is een dag niet eten. Je kunt je voorstellen dat een mislukte oogst enorme impact heeft.

Onderweg, ergens boven de wolken, met een fenomenaal uitzicht, eet ik boterhammen met kaas en worst. Allemaal uit de winkel, gehaald met de auto en bewaard in de koelkast. „Geef ons heden ons dagelijks brood”, bidden we voordat we onze voorraad eten aanspreken. Maar staan we ook weleens stil bij de dagelijkse zegen van voedsel?

Technologie heeft de mensheid veel gebracht. Het is een van de redenen dat we als MAF deze technologie naar verafgelegen dorpen willen brengen. Zodat eten van een dagelijkse zorg een dagelijkse zegen wordt.

De laatste boterham stop ik terug in mijn broodtrommel; helemaal beschimmeld. Schimmel kan in dit klimaat helaas al na een paar uur in de vochtige hitte ontstaan. Maar geen nood, vanavond wacht een warme maaltijd op me. Dagelijks vers gemaakt door mijn lieve vrouw. Ook een zegen!

Joop van Weele is MAF-piloot in Suriname.