„Het was één dag na Hemelvaartsdag 2006. Ik voelde me al een paar dagen niet goed. Ik was onrustig, gejaagd, angstig. Ik had me ziek gemeld op m’n werk. Ik gaf les aan kleuters. Waarom ik die vroege morgen naar buiten ging weet ik niet goed meer. Feit was wel dat ik om halfvijf verward op straat liep. Mensen hadden me gezien. Blijkbaar had er iemand melding van gemaakt, want er stopte een politieauto. De agenten deden mij achter mijn rug handboeien om. Ik ging mee op de achterbank en kwam in een politiecel terecht. Ze gooiden me door het celdeurluikje mijn brood toe. Het brood ook opeten lukte me niet.

Ik denk er wel eens aan of dat anders had gekund. Tegenwoordig is voor die vraag gelukkig meer aandacht. Verstandelijk begrijp ik dat het zo is gegaan. Ik had mijn gedachten, gevoelens en gedrag niet meer onder controle, had zelfs een voetenveger van buren weggepakt en meegenomen. Dat laat wel zien dat ik echt niet meer in de realiteit was.

Iemand die een gevaar is voor zichzelf of voor anderen kan gedwongen worden opgepakt. Maar ik hoorde niet in die politiecel. Ik was geen crimineel, ik was gewoon een vrouw die heel hard hulp nodig had.

Die hulp kreeg ik daarna wel. Er volgde een gedwongen opname in een ggz-instelling in Raalte waar ik medicijnen kreeg. Na een week ging ik gefaseerd weer naar mijn eigen huis. Ik kwam bij Eleos in behandeling. Helaas lukte het me niet meer om mijn werk goed op te pakken. Ik kon alle prikkels die zo’n groep met kinderen met zich meebrengt, niet meer aan. Ik ging RT-werk doen, remedial teaching, in groepjes buiten de klas. De werkgever bood geen ruimte om die functie te continueren.

Ik ging op zoek naar wat nog wél zou kunnen. Iets met cijfers werd het. Ik haalde m’n praktijkdiploma boekhouden en nam afscheid van het onderwijs. Dat was op dat moment niet gemakkelijk.

Helaas ging het in 2010 weer fout. Ik had in die tijd geen werk, was gestrest, sliep slecht en had mijn medicijnen bijna afgebouwd. Achteraf gezien waren er mensen in mijn omgeving die door hadden dat het niet lekker met me liep. Iemand had de huisartsenpost ingeschakeld. Een medewerker belde mij, ik gaf aan dat het helemaal goed met me ging. Ik was hyper, manisch en had niet door dat het anders zat. Een dag later volgde een gedwongen opname, nu bij Dimence in Zwolle. Ik reageerde zo heftig, dat ze me in een isoleercel plaatsten.

Inmiddels heb ik een stabiliteitsplan dat mij helpt meer de regie te pakken. Daarin staat bijvoorbeeld overzichtelijk weergegeven hoe ik mezelf goed in de gaten kan houden, hoe ik kan opmerken hoe het met me gaat. Én hoe ik op tijd actie kan ondernemen als de situatie minder stabiel dreigt te worden. Als ik bijvoorbeeld regelmatig wakker lig en meer pieker wordt het tijd om hulp in te schakelen van bijvoorbeeld een vriendin of hulpverlener. Die laatste kan bijvoorbeeld de POH-ggz zijn, de praktijkondersteuner van de huisarts. Ook zijn er mensen in mijn netwerk gevraagd om bij mij aan de bel te trekken als ze merken dat ik bijvoorbeeld heel druk doe.

Op de voorkant van het stabiliteitsplan heb ik een bloemenposter geplakt met daarop de woorden: God is trouw. Al heb ik moeilijke tijden gekend en voel ik het de ene keer meer dan de andere keer: Hij is er altijd bij, dat is Zijn Naam. Ik zal vertrouwen op God en geen angst hebben. Dat staat ook in mijn belijdenistekst in Jesaja 12.”