Emily voelde zich gedwongen tot abortus

Emily had een relatief rustig begin van haar zwangerschap. „De zwangerschap was niet per se gepland, maar zeker gewenst. We kregen voornamelijk positieve reacties op ons nieuws en zaten op een roze wolk.” Na een goede uitslag van de NIPT-test kreeg het stel bij de 20 wekenecho slecht nieuws. De verloskundige vertelde dat de groei van het hoofdje van de baby tweeënhalve week achterliep en dat dat kon wijzen op microcefalie. „Ik kon niet stoppen met huilen”, vertelt Emily. Zij en Noordien worden doorverwezen naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. „De artsen en gynaecologen bevestigden dat ons kindje microcefalie had, een afwijking van het centrale zenuwstelsel waarbij de schedelomvang te klein is en de hersenen niet goed ontwikkelen. Ze legden ons keer op keer uit hoe ernstig ons kindje eraan toe was en drongen erop aan om een abortus te laten uitvoeren. Dat wilden wij vanaf het begin niet, omdat wij vinden dat elk kind recht op leven heeft. Dat hebben we duidelijk aangegeven. Ook wilden de artsen een vruchtwaterpunctie uitvoeren, maar dat wilden wij niet omdat we geen enkel risico wilden nemen voor ons kindje. Ondanks dat wij duidelijk hadden gezegd dat we geen abortus wilden, werd er op een gegeven moment een afspraak ingepland om de zwangerschap af te breken. Ik zou een pil moeten innemen waardoor het kindje zou komen te overlijden. De nacht voor deze afspraak was de zwaarste nacht van ons leven. Toen ging ik toch even twijfelen, ik voelde me erg onder druk gezet.”

Helpend telefoongesprek

„Via mijn opa kreeg ik het telefoonnummer van een medewerker van stichting Schreeuw om leven die zelf ook een zoon met een beperking heeft. Bij haar heb ik mijn hart uitgestort. Zij begreep ons verhaal en vertelde over haar eigen ervaringen. Na het telefoongesprek heb ik de ziekenhuisafspraak afgebeld. De gynaecoloog belde ons terug en zei: „Ik wil nogmaals benadrukken dat het er zeer ernstig uitziet.” Toen heb ik opgehangen, ik wilde het niet meer horen.”
Hoewel Emily en Noordien ervoor kiezen om hun kindje te houden, moesten zij naar het ziekenhuis blijven komen voor controles. „Die afspraken bleven ons stress geven en we voelden ons niet gesteund in onze keuze. We kregen vragen als: „Moeten we jullie kindje straks wel reanimeren als het misgaat na zijn geboorte?” Ook moesten we bijna wekelijks langskomen voor een echo. Ikzelf wilde de echo’s niet zien en focuste zo veel mogelijk op een gezonde levensstijl. Uiteindelijk was er gelukkig een gynaecoloog die ons begreep.”

Recht op leven

Op 11 augustus 2021 werden Emily en Noordien ouders van hun zoon Rayan. Emily: „Hij werd in het ziekenhuis geboren. Na de bevalling verbleven we nog een poosje in een geboortecentrum.” Inmiddels is Rayan een blije peuter. Sinds kort loopt hij en hij ontwikkelt zich opvallend goed. Emily: „De artsen staan af en toe versteld van wat hij nu kan. Hoe de toekomst eruit zal zien is onzeker. Wie weet zal Rayan nooit zelfstandig kunnen wonen en zullen wij altijd de zorg voor hem moeten dragen. Toch focussen wij op het positieve. We willen Rayan een mooie toekomst geven, samen met onze eventuele volgende kinderen.” Emily vindt het belangrijk om haar verhaal te doen in de Week van het Leven. „Ik wil mensen ervan bewust maken dat elk mensenleven telt, ook het leven van een ongeboren kindje met een beperking. Ook zo’n kindje heeft een ziel en heeft recht op leven. Heb je vragen over deze medisch-ethische dilemma’s? Neem contact op met een deskundige, bijvoorbeeld een medewerker van de NPV-Advieslijn of van stichting Schreeuw om leven. Laat je niet leiden door angst en maak je keuze vanuit liefde. Liefde is het belangrijkste wat je je kind kunt geven.”