Bas van Dijk - 24 jul 2009 15:40 - Gewijzigd: 24 jul 2009 15:40

Handen vol schapendarmen

Dit is het derde deel in een serie over vakantiebaantjes.

 

 

Een ongeschoren gezicht en de baard in de keel zijn voor Robert Bostelaar (17) uit Elspeet geen bewijzen van mannelijkheid. „Kom maar schapen slachten, dan kun je laten zien dat je een echte vent ben.”

Op alles voorbereid meld ik me op maandagmorgen bij slagerij Vijf Sterren in Elspeet. Volgens een zelfbenoemd deskundige ga ik absoluut flauwvallen. „Dat is nooit leuk”, voegde hij me toe, „maar zeker niet in het slachtafval. Je moet zelf maar weten wat je doet.” Dat laatste stond voor mij al vast, maar het blijft fijn als mensen met je meedenken. De gedachte dat m’n voorouders ook moesten slachten om te kunnen eten lijkt me voldoende om op de been te blijven.

Toegegeven: de weeïge lucht van vers dierenbloed benauwt me wel een beetje, als ik, met overall en laarzen aan en een soort badmuts op m’n hoofd, binnenstap in de slachterij.

Robert heet me lachend welkom. Overal liggen en bungelen geslachte schapen.

Achter het vlees vandaan word ik door een handvol Elspeter slagers vorsend opgenomen. Alsof ze snel een meerkeuzevraag beantwoorden: deze gebrilde journalist A) rent straks kokhalzend weg of B) valt binnen vijf minuten flauw.

Robert maakt me eerst wegwijs en legt uit wat er gebeurt. De schapen worden op een slachtbank gelegd, waar de keel wordt doorgesneden, het zogenaamde halal slachten. „Omdat niet alleen restaurants, maar ook veel moslims ons schapenvlees kopen, doen we het zo”, licht hij toe. „Normaal wordt het dier verdoofd voordat de halsslagader wordt doorgesneden.” Volgens de dierenarts, die voor controle aanwezig is, maakt het voor het schaap niet uit. „Doordat de bloeddruk in één keer wegvalt in de hersenen is het beest gelijk verdoofd. Het weet of voelt daarna niets meer.”

Goed, dat zie ik dan maar als een soort technische mededeling. Het echte werk kan beginnen. Robert legt een schaap achterover op de slachtkar. Ik moet de achterpoten vasthouden omdat ze door stuiptrekkingen nogal wild kunnen bewegen.

Met een forse haal doet de slager –een moslim, anders is het niet halal– z’n dodelijke werk. Een rilling, een korte kwispel van de staart, en het leven is er uit. Bij m’n voorouders zou in deze fase het water in de mond beginnen te lopen. Bij mij niet, zeg maar.

Als het lijf uitgebloed is en stilligt, til ik het op een trolley. Twee slagers maken de huid los, waarna het weer mijn beurt is. Terwijl ik in opdracht van Robert de pootjes eraf snijd, tilt hij het dier met een elektrische haak op. Daardoor wordt de huid, die aan de trolley vastgemaakt is, er langzaam afgestroopt.

Daarna gaat het schaap naar de volgende afdeling, waar het van zijn ingewanden wordt ontdaan. Geen aantrekkelijke fase en dat vonden m’n voorouders ook. Denk ik.

Roberts collega nodigt me vriendelijk uit: „Jij ook? Gewoon je handen er in, beetpakken en trekken.” Allé dan, vrienden, daar gaan we. Niet nadenken. M’n handen verdwijnen in een warme, glibberige massa en komen er vol met schapendarmen weer uit. Zo moet het ongeveer voelen als je je hand in een pan warme macaroni steekt. Alleen de lucht is anders. Lever, darmen, maag, gal, het hele spulletje moet eruit. Er landen onbestemde spetters op mijn voorhoofd en bril.

Dertig schapen gaan in een uur onder mijn handen door. Ik blijf overeind.

De meerkeuzevraag van de Elspeter slagers moet worden uitgebreid met C: blijft koelbloedig aan het werk, net zoals z’n voorouders.

=========================

„We gaan je bellen”
Hoewel ik het gevoel heb dat er tegen Robert niet te werken valt, is de goedlachse slager uitermate tevreden. „Uitstekend gedaan, het ging perfect. We gaan je bellen jongen”, belooft hij terwijl hij hetvolgende schaap vilt. Zijn collega steekt z’n duim op en valt hem bij. „Absoluut, goed gedaan man. Je kunt eigenlijk veel meer dan je zou zeggen van zo’n journalist.”

Kijk, dat is nou op onverdachte wijze iemand een hart onder de riem steken. Zo kunnen alleen slagers dat maar zeggen. Ik vat het maar op als compliment.

 

 

Wie: Robert Bostelaar en Bas van Dijk
Wat: Schapen slachten
Waar: Slagerij Vijf Sterren, Elspeet