Jacomijn Hoekman - 24 okt 2008 16:19 - Gewijzigd: 24 okt 2008 16:19

„Ik kreeg een met bloed geschreven brief”

Ex-heks Robin waarschuwt tegen Halloween

Geraamtes kijken met een wijd opengesperde mond vanaf reclameborden neer op krioelende mensjes. Heksen met zwarte punthoeden en haakneuzen flirten vanaf reclamefolders met de lezer. Bloed, grafstenen, dood en verderf: vrijdag is het weer Halloween. „Heel gevaarlijk”, vindt ex-heks Robin Hulsbosch.

„Als je je met de boze inlaat, zet je de deur voor hem open.” De 22-jarige Robin weet waarover hij het heeft. Wie altijd dacht dat heksen alleen vrouwen waren, heeft het mis. Van zijn 15e tot zijn 18e was Robin, die in een onkerkelijke gezin opgroeide, een wicca. Hij roept iedereen op zich absoluut niet in te laten met Halloween, noch met horoscopen, noch met bepaalde alternatieve geneeswijzen. „Als de duivel eenmaal binnen is, gaat hij echt niet zomaar weg.”

Halloween is niet slechts een feest met wat bizarre grappen en rare verkleedpartijen. Halloween is hét feest voor satanisten en een van de belangrijkste feesten voor wicca, zegt Robin. „Ik heb Halloween gevierd als heks. We hadden bepaalde rituelen met kaarslicht en wierook waar ik niet te veel op in wil gaan, omdat ik bang ben mensen hiermee op verkeerde gedachten te brengen. Op Halloween riepen we in elk geval veel geesten op. Voor wicca’s is het een feest van de doden. Ze geloven dat op Halloween -wicca’s noemen het ook wel Samhain- de grens tussen de gewone wereld en de geestelijke wereld is verdwenen. Ze vereren de doden, omdat ze gidsen voor ons zouden zijn, raadgevers.”

Robin Hulsbosch

Avonturenpark Hellendoorn, Walibi World, Disneyland Parijs, Plopsaland, Bobbejaanland: elk zichzelf respecterend pretpark verandert rond Halloween in een geestenpark. Robin zegt zich zorgen te maken over de toenemende belangstelling voor Halloween in Nederland. „Het feest draait er ten diepste om andere mensen bang te maken. Daaraan kun je merken dat het gevaarlijk is. Het gaat om angst, dood, verderf: al het slechte in de wereld. Wicca’s vereren de dood, christenen moeten het leven eren. Je weet dat je het leven hebt gekregen van God en dat bij Hem eeuwig leven is.”

Buitenbeentjes
Voor satanisten is Halloween een van de weinige feesten die ze vieren, en de belangrijkste, weet Robin. „Ze geloven dat satan op deze dag op zijn krachtigst is. Ze geloven dat satan op een dag de leiding overneemt op aarde. Dat zal op Halloween zijn, zeggen zij.”

Robin ziet het als zijn missie mensen te waarschuwen tegen hekserij en alles wat daarmee te maken heeft. Ruim twee jaar lang zat hij bekneld in wiccabanden. „Vroeger ben ik jarenlang gepest. Ik had geen echte vrienden. Toen ik op een nieuwe school kwam, kreeg ik contact met een groep buitenbeentjes. Al snel merkte ik dat zij voorzichtig het een en ander in wicca deden. Ik ging op onderzoek uit, las boeken en kwam tot de conclusie dat wicca wel wat voor mij was. Het mystieke trok mij, de spanning. Ik sloot me aan bij een groep wicca’s. Ik vervreemde van mijn ouders en van school.

Na een tijdje leerde ik een meisje kennen. Zij wist dat ik een wicca was. Ze zei: „Vertel het maar niet aan mijn moeder.” Dat vond ik vreemd, maar ik hield voor haar mijn mond. „Oké, wat jij wilt”, dacht ik.

Het was gezellig bij haar thuis. Maar toen ik wilde vertrekken, kwam haar moeder achter mij aan. Ze zei: „Ik weet niet waar jij mee bezig bent, maar houd er mee op.” Dat begreep ik niet. Ik dacht dat ze het over haar dochter had en vond haar een gek mens. Maar ze begon er vaker over. Ze zei dat ze voelde dat er iets mis was. Dat ik een rare blik in mijn ogen had.

Op een avond vertelde ik haar daarom toch dat ik wicca was, en dat het volkomen onschuldig was. Zij schrok heel erg. Avond aan avond heeft ze met haar dochter en mijn gepraat. Ze vertelde dat ze is opgegroeid in een satanisch gezin. Wonder boven wonder ontsnapte ze daaruit. „Wicca is de voordeur naar het satanisme”, zei ze. „Het is de milde versie daarvan.” Ik heb haar letterlijk uitgelachen. Ik geloofde het niet. Toch zette ze me aan het nadenken. „Hoe komt het dat ik zo veel angst in mijn leven heb, terwijl ik een goede god dien?” dacht ik. Ik ontdekte steeds meer dingen die niet klopten aan mijn godsdienst.

Tegen mijn heksengroep heb ik gezegd: „Ik stop ermee. Ik geloof er niet meer in.” Dat werd in eerste instantie geaccepteerd. Maar in de maanden daarna kreeg ik dagelijks sms’jes, telefoontjes en e-mails met rare teksten. Bedreigingen ook. Een keer ontving ik een brief van twee kantjes, helemaal geschreven in bloed. „Dit bloed had jouw bloed moeten zijn”, stond erin.”

Depressief
„Ik werd depressief. Mijn verleden liet me niet los. Ik had het gevoel dat ik in een film zat. Er gebeurden thuis rare dingen. Mijn lampen gingen aan, terwijl ik niet aan het lichtknopje had gezeten. De tv sprong ineens uit. Kaarsen gingen spontaan branden. Ik was op, lichamelijk en geestelijk. „Ik stop er maar mee”, dacht ik. „Ik maak een eind aan mijn leven.”

...griezelgezicht in pompoen...

De datum waarop ik het zou doen, had ik al geprikt: een maandag. De woensdag ervoor kwam een vriendin van mijn zus naar mij toe. Ze had mij al vaker gevraagd of ik mee naar de kerk wilde, maar ik lachte haar telkens uit. Nu vroeg ze het opnieuw. Ik dacht: „Maandag ben ik toch dood, misschien kan ik nog een wit voetje bij haar halen door mee naar de kerk te gaan.”

Daar aangekomen, bleek de dienst over wicca en occultisme te gaan. De vriendin met wie ik meeging, wist dat natuurlijk, maar ik niet. De voorganger van de evangelische gemeente preekte zó vurig over de liefde van God. Dat maakte veel indruk op me. Er was ook een meisje dat een getuigenis gaf. Haar verhaal was bijna exact hetzelfde als wat ik had meegemaakt. Ik ben in tranen uitgebarsten. Het was ongelooflijk. Voor mijn gevoel had ik gevonden wat ik onbewust altijd had gezocht.

Ik heb gevraagd: Mag ik hier terugkomen? Vijf maanden lang ben ik elke week naar de kerk gegaan. De gemeente bad voor mij. En elke keer als ik de kerk binnenstapte, merkte ik dat ik rustig werd. Na een halfjaar heb ik voor Jezus gekozen. Ik kreeg mijn rust terug, meer rust zelfs dan ik ooit heb gehad. Dat voel ik tot nu toe.”

Verdriet
„Telkens als ik Halloweenfolders zie, komen alle herinneringen terug. Het doet me verdriet wat er gebeurt in Nederland. Wicca is zó gevaarlijk. Het speelt in op gevoelens van ongeluk en eenzaamheid, zeker bij jongeren. Wicca’s kunnen net zo goed grote reclameborden ophangen met de tekst: „Voel je je verdrietig, kom naar wicca.”

Halloween is niet onschuldig, ook niet als feestje. Lieve, aardige geesten bestaan niet. Dat kan ik ondersteunen met Bijbelteksten. Satan is op aarde geworpen met zijn dienaren, staat er. Dat zijn die geesten. Ook al beïnvloeden ze je op het oog niet, je moet er ver vandaan blijven.”

Zie voor meer informatie over Halloween en wicca http://yord.nl/article/789176