Geplaatst: 1 jul 2008 14:55 - Gewijzigd: 1 jul 2008 14:55

Dagboek Ilse: (On)zichtbaar

Ik zie de verschillen heus ook wel. Jij hebt spleetogen. ik niet. Jij hebt een wat donkere huid, ik niet. Jij hebt een gemiddelde lengte, ik ben lang. Ik heb een rare neus, jij niet. Maar staren jullie me daarom zo aan? Mijn soort mensen loopt op dezelfde planeet rond als jij, hoor!

Maar blijkbaar denken de Chinezen toch dat ik een buitenaards wezen ben, want overal heb ik bekijks. En als een klein kind aan haar vader vraagt, „Wat zijn dat voor mensen, papa?”, ga ik echt bijna geloven dat ik van Mars kom.

Wanneer een andere dreutel niet meer bijkomt van het lachen nadat ze mij heeft gezien, dan heb ik het echt even niet meer! Ik heb zin om heel hard te gaan gillen en te roepen: „Ik ben ook een mens, aangenaam! En ik vind het niet leuk om uitgelachen te worden om mijn uiterlijk!”

Ach, ik moet niet overdrijven, het heeft ook leuke kanten. Je hebt bekijks, je hebt aandacht. In Nederland ben je er een van de zestien miljoen. Ik vond dat ik wel een beetje op prinses Màxima leek. Als mensen zo naar je kijken lach je eens vriendelijk. En als ze je aandacht willen, groet je hen. Naar enthousiaste kinderen zwaai je uitbundig. Je kunt nooit even onopgemerkt ergens gaan staan; altijd zijn er wel blikken op je gericht.

Wauw, ik heb meegemaakt wat Maxima elke dag beleeft! Maar na twee weken was het wel weer genoeg geweest. Het gevaar van naast-je-schoenen-gaan-lopen lag op de loer. In Nederlandheb ik daar geen last van, ’k ben weer gewoon een van de zestien miljoen Nederlanders. Gewoon weer lekker onzichtbaar, heerlijk!