Dertig kilo en nog te dik
Milou (15) dacht alleen nog maar aan afvallen
Ik ben dik. Dat is wat Milou van der Horst (15) jarenlang dacht. Na vijf keer te zijn opgenomen in een ziekenhuis en vier keer in een kliniek voor anorexia, is ze nu sinds anderhalf jaar weer thuis. Komende week brengt ze een boek uit over de achterliggende zwarte periode, getiteld ”Mijn allerliefste vijand”.
Als de deur opengaat, springt haar hond Buddy wild in het rond. Milou van der Horst uit Capelle aan den IJssel moet lachen om de enthousiaste begroeting van haar maatje. Want dat is Buddy: „Ik heb hem veel dingen verteld die ik aan niemand kwijt kon.”
Milou
Tien jaar is ze, als haar beste vriendin besluit dat Milou niet goed genoeg voor haar is. Milou, die zich altijd al dik voelde, raakt geobsedeerd door haar gewicht. „Ik dacht dat mijn vriendin mij misschien te dik vond en daarom niet meer met me wilde omgaan.” Ze begint af te vallen. En af te vallen. En nog meer af te vallen. Elk hapje dat ze naar binnen werkte, dwarsboomde haar doel: dun worden.
Vanavond staan er aardappels en boontjes op het menu. Nou ja, dat is heel wat beter dan die calorierijke macaroni van laatst. Alleen jammer van die schnitzel. Als je een stukje uitdrukt met je mes, spuit er aan alle kanten vet uit. Brrr… Na een kwartier sta ik op en loop ik naar de douche. Zo heeft niemand door dat ik al het eten er weer uit kots. Alle calorieën, al het vet. Meteen na het eten weet iedereen het wel, maar nu verwacht niemand het meer.
Milou eet niet. Of braakt wat ze eet weer uit. Tot ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis.
Milous moeder: „Bij een oudergesprek op school kregen we signalen dat het niet goed ging met Milou. Dat zagen we zelf ook. Ze werd steeds magerder. Op een keer vertelde ze dat ze bij harde tegenwind van de fiets was gestapt omdat ze zo duizelig werd. Toen zijn we snel naar de huisarts gegaan.”
’Zo, hoe is het?’ vraagt hij.
’Goed,’ zeg ik. Hij kijkt vragend naar mama. Ze krijgt tranen in haar ogen. ’Slecht,’ zegt ze schor. Zie je? Stom kind, je maakt haar verdrietig, galmt het door mijn hoofd.
Dertig kilo is in eerste instantie haar streefgewicht. Tot ze daaronder komt, en haar tweede ik, haar anorexia-ik, haar aanmoedigt nog meer af te vallen. „Op het dieptepunt woog ik 25 kilo”, zegt Milou. Ze moet naar het ziekenhuis, aan de sondevoeding. De angst aan te komen wordt zo groot dat ze er alles aan doet om haar voeding stop te zetten. Milou: „Ik wilde sterven.”
Als het opzetstukje en het spuitje aan de sonde vastzitten, begin ik de sondevoeding uit mijn maag te trekken. Het gaat nog best wel zwaar, en het is niet echt handig dat het maar zo’n klein spuitje is. Ik trek het spuitje zo ver mogelijk op, dan haal ik het van de sonde af en spuit het leeg in de gootsteen. Wel meteen in het putje, want anders moet ik de gootsteen schoonspoelen met water, en dan is de kans groot dat de zuster het hoort en me betrapt.
Uiteindelijk, in de laatste kliniek die Milou bezoekt, krijgt ze een behandeling die effectief is. „Ze hadden daar meer vertrouwen in mij. Ik werd niet gestraft als ik moeite had met eten, maar ze keken daar naar wat ik goed deed.”
Anderhalf jaar geleden is ze ontslagen. Om de achterliggende tijd te verwerken, schreef ze een boek (”Mijn allerliefste vijand”, uitgeverij Ploegsma, 2008; ISBN 9789021665542; € 9,90) over de anorexiajaren. Milou liet de tekst aan haar ouders lezen, die het zo goed vonden dat ze een uitgever zocht.
Milou geniet weer van het leven. „Ik wil veel dingen in mijn leven bereiken. Ik heb nog steeds moeite met eten, maar ik weet dat het moet. Als ik niet eet, val ik af en moet ik naar het ziekenhuis. Dat wil ik absoluut niet meer.”
God, die tijdens haar ziekte ver weg was voor haar, is ze achteraf dankbaar voor het gebeurde. „Toen ik zo depressief was, dacht ik dat God mij niet hielp. Er waren zo veel moeilijke dingen waar ik niet om had gevraagd. Achteraf zie ik dat God mij anorexia gegeven heeft om mij sterker te maken. Als ik geen anorexia had gehad, was dit boek er nu niet en had ik andere mensen hier niet mee kunnen helpen.”
Ze heeft ook nog een tip voor andere jongeren die worstelen met afvallen: „Blijf dicht bij jezelf en zoek steun in dingen die je kunnen helpen. Voor mij was dat onder andere Buddy.” Milou aait over het kleine, harige kopje van het Maltezer leeuwtje. „Toen ik Buddy kreeg maakte dat het leven weer de moeite waard. Soms deed hij zo gek dat ik ondanks alles moest lachen.”
Reacties (84)
| ickk verslaggever | dinsdag 25 maart 2008 - 16:25 |  |
| aantal posts:981 | sscboy
bezorger schreef op maandag 24 maart 2008 - 21:15 ik ben jongen 1,65 en weeg al 54 kilo dat is echt niet te veel hoor je bent ook 1 m 65 dus! echt niet te veel!! | |
| Cootje correspondent | dinsdag 25 maart 2008 - 17:07 | |
| aantal posts:132 | heel veel sterkte!!! kheb respect voor je!!! | |
| I love ..... | ||
| marietjuh redacteur | dinsdag 25 maart 2008 - 17:59 | |
| aantal posts:372 | hoi
stagiair schreef op zaterdag 22 maart 2008 - 10:26 altijd dat ontevreden gedrag over te dik zijn. ze moeten niet zo zeuren pfff dit vind ik wl zo zielig! als j zo reageert!! je moet er zelf mar eens last van hebben! besef je wel dat je door zo'n opmerking anderen vreselijk kunt kwetsen!!! denk ff na voor dat je iets reageert! het is niet stoer als je zo praat! dat dacht je misschien maar dan zit je er wel naast! | |
| ik zal u nooit vergeten!!(L) | ||
| marietjuh redacteur | dinsdag 25 maart 2008 - 18:05 | |
| aantal posts:372 | Beroemdheid
bezorger schreef op dinsdag 25 maart 2008 - 14:52 Lieve allemaal, Wat een mooie reacties!! Sommigen wat minder, maar ach... Die moeten maar mijn boek gaan lezen, dan begrijpen ze het tenminste..! Geweldig, echt! Iedereen houdt elkaars reactie in de gaten. Ik hoop, voor degenen die mijn boek gaan lezen, dat ze het mooi vinden en er kennis mee op doen. Liefs, Milou
ik vind het egt hil moedig van je!! ik vind het vreselijk rot voor je dat er sommige reacties zijn die wel zooo weinig respect hebben!! tis idd waar! die moeten jou boek maar eens lezen! je moet maar vil op de goede reacties letten, die andere minder respectvolle reacties komen meestal van mensen die denken dat ze zelf wat zijn!! en dan zo ik de kijker willen staan! erg zielig als het zo moet trouwens! maar let er maar niet op!! ik wens je nog heel veel sterkte! ik ga je boek ook zeker lezen! liefs, marietjuh | |
| ik zal u nooit vergeten!!(L) | ||
| MarietJJ correspondent | dinsdag 25 maart 2008 - 19:47 | |
| aantal posts:189 | hoi
wat een vreselijk domme opmerking!!! man, denk even na... het is een ziekte, hoor.. het is echt geen dom dieetje van een of andere sonja bakker!!! stagiair schreef op zaterdag 22 maart 2008 - 10:26 altijd dat ontevreden gedrag over te dik zijn. ze moeten niet zo zeuren  ... 'k vind jou geloof ik een beetje ongevoelig! | |
| <3 G.! | ||
| annegreet bezorger | woensdag 26 maart 2008 - 10:43 | |
| aantal posts:1 | heej, ik heb echt bewondering voor je! ik vind het knap dat je er bovenop bent gekomen nadat je zon lange weg hebt moeten gaan. op dit moment ben ik ook in een kliniek opgenomen, en doordat ik weet dat anderen er ook bovenop kunnen komen krijg ik weer moed door te gaan... greetz | |
| Do bezorger | woensdag 26 maart 2008 - 15:56 | |
| aantal posts:1 | Milou, Als jij dit zelf ooit te lezen krijgt weet ik niet meid, maar ik hoop het wel. Ten eerste krijg ik wel de indruk dat je dankbaar bent voor wat God allemal voor jou doet, en daar ben ik blij om, ik hoop namenlijk ook dat je trots op jezelf bent want je hebt het echt goed gedaan om zo ver te komen. Ik weet ook hoe veel moeite het kost. Ik ook hoe het voelt om niet meer verder te willen gaan, en geen uitweg te zien. al 9 jaar vecht ik met bulimia/anorexia, en het gaat langzaam steeds beter. Zelf ben ik in 3 verschillende klinieks opgenomen geweest. De eerste keer dat het werkelijk goed ging met mij duurde dat 2 weken. Toen... weer een terugval. Daarna was het 1 maand.. 3 maanden.. 6 manden... 1 jaar... en steeds tussendoor een terugval. Op zo een moment voelt het alsof alle hoop weer verdwijnt in het niets. Alsof de wereld in elkaar stoort. Verder wil ik zeggen dat ik het wel gevaarlijk vindt om echt te benoemen hoe veel je hebt gewogen. Voor veel meisjes die dezelfde probleem hebben wordt dat een soort meetstaaf.. iets om hunzelf mee te vergelijken. Ze zullen geen rekening houden met hun lengte en ook proberen 25kg te wegen. Het is goed over je verhaal te praten, maar mijn advies is ook kijk uit welke details je geeft aan anderen. Blijf focussen op de kern van je probleem... wat in je hart was.. en is. Over je gevoelens van geen waarde hebben, van pijn en verdriet, van geheimen, angsten... dat een dubbel leven leiden gewoon niet vol te houden is! Het gaat niet om het eten alleen. Het gaat niet om precies een soort figuur willen hebben, of een specifiek getal o pde weegschaal willen zien. Ja het lijkt alsof het daar om gaat, maar wij weten allebei dat als je dieper gaat dat echte pijn diep in je leeft, en dat deze zieke is ontstaan omdat je niet weet hoe je anders met je diepe emoties om moet gaan. Het kan te maken hebben met perfectionisme, faalangst, voelen dat je nooit goed genoeg bent, een ouder zus of moeder die als voorbeeld hebt in je leven die ook zo negatief over hunzelf denken of praten, over vriendinnen die pijnlijke opmerkingen maken die blijven hangen, een jongen die je leuk vindt die iets totaal gevoelloos zegt... en ja het gaat dan allemaal veel te ver! Uiteindelijk is de boodschap: Daar is hoop. Blijf geloven dat ook jij kunt genezen, en dat je hart kan helen, ookal blijven littekens over. Ik denk inderdaad dat jij ook veel hoop gaat geven aan anderen. Tegelijk wil ik zeggen tegen jou, waak goed voor jezelf Milou, want de druk die nu op je af komt kan heel zwaar zijn. Het is dan juist belangrijk dat je eerlijk bent en met anderen kunt praten over wat je moeilijk of eng vindt. Blijf geen geheimen meer houden, want voor je het weet wordt je helemaal terug getrokken. En weet je, je hoeft niet nu ineens perfect sterk en krachtig te zijn, want mwnsen vinden het juist fijn om te voelen dat iedereen gewoon "mens" is snap je wat ik bedoel? Ik ben ook een journey therapeut (kijk op www.thejourney.com bij Europa en dan nederland) dit is echt een goede therapie om te werken aan diepe opgeslagen emoties en gebeurtenissen in het verleden. Als je mij een keer wil mailen kan dat altijd. Ik had hier eigenlijk mee moeten beginnen, maar ik ben 24jaar en kom uit zuid afrika, en ik woon nu weer in nederland in limburg (venray), veel sterke and keep your eyes on Jesus, God zal nooit het werk laten varen wat zijn hand begon..! Groetjes Dominique dofromvenus@gmail.com | |
| lifeislikeadance bezorger | maandag 31 maart 2008 - 12:21 | |
| aantal posts:10 | ik heb je boek bijna uit,. wat ontzettend knap, dat je hierdoorheen gekomen bent!! veel sterkte verder! | |
| DebbieSHIT- bezorger | dinsdag 14 oktober 2008 - 20:15 | |
| aantal posts:5 | WOUW,, | |