Jacomijn Hoekman - 21 mrt 2008 23:07 - Gewijzigd: 21 mrt 2008 23:07

Dertig kilo en nog te dik

Milou (15) dacht alleen nog maar aan afvallen

Ik ben dik. Dat is wat Milou van der Horst (15) jarenlang dacht. Na vijf keer te zijn opgenomen in een ziekenhuis en vier keer in een kliniek voor anorexia, is ze nu sinds anderhalf jaar weer thuis. Komende week brengt ze een boek uit over de achterliggende zwarte periode, getiteld ”Mijn allerliefste vijand”.

Als de deur opengaat, springt haar hond Buddy wild in het rond. Milou van der Horst uit Capelle aan den IJssel moet lachen om de enthousiaste begroeting van haar maatje. Want dat is Buddy: „Ik heb hem veel dingen verteld die ik aan niemand kwijt kon.”

Milou

Tien jaar is ze, als haar beste vriendin besluit dat Milou niet goed genoeg voor haar is. Milou, die zich altijd al dik voelde, raakt geobsedeerd door haar gewicht. „Ik dacht dat mijn vriendin mij misschien te dik vond en daarom niet meer met me wilde omgaan.” Ze begint af te vallen. En af te vallen. En nog meer af te vallen. Elk hapje dat ze naar binnen werkte, dwarsboomde haar doel: dun worden.

Vanavond staan er aardappels en boontjes op het menu. Nou ja, dat is heel wat beter dan die calorierijke macaroni van laatst. Alleen jammer van die schnitzel. Als je een stukje uitdrukt met je mes, spuit er aan alle kanten vet uit. Brrr… Na een kwartier sta ik op en loop ik naar de douche. Zo heeft niemand door dat ik al het eten er weer uit kots. Alle calorieën, al het vet. Meteen na het eten weet iedereen het wel, maar nu verwacht niemand het meer.

Milou eet niet. Of braakt wat ze eet weer uit. Tot ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis.

Milous moeder: „Bij een oudergesprek op school kregen we signalen dat het niet goed ging met Milou. Dat zagen we zelf ook. Ze werd steeds magerder. Op een keer vertelde ze dat ze bij harde tegenwind van de fiets was gestapt omdat ze zo duizelig werd. Toen zijn we snel naar de huisarts gegaan.”

’Zo, hoe is het?’ vraagt hij.

’Goed,’ zeg ik. Hij kijkt vragend naar mama. Ze krijgt tranen in haar ogen. ’Slecht,’ zegt ze schor. Zie je? Stom kind, je maakt haar verdrietig, galmt het door mijn hoofd.

Dertig kilo is in eerste instantie haar streefgewicht. Tot ze daaronder komt, en haar tweede ik, haar anorexia-ik, haar aanmoedigt nog meer af te vallen. „Op het dieptepunt woog ik 25 kilo”, zegt Milou. Ze moet naar het ziekenhuis, aan de sondevoeding. De angst aan te komen wordt zo groot dat ze er alles aan doet om haar voeding stop te zetten. Milou: „Ik wilde sterven.”

Als het opzetstukje en het spuitje aan de sonde vastzitten, begin ik de sondevoeding uit mijn maag te trekken. Het gaat nog best wel zwaar, en het is niet echt handig dat het maar zo’n klein spuitje is. Ik trek het spuitje zo ver mogelijk op, dan haal ik het van de sonde af en spuit het leeg in de gootsteen. Wel meteen in het putje, want anders moet ik de gootsteen schoonspoelen met water, en dan is de kans groot dat de zuster het hoort en me betrapt.

Uiteindelijk, in de laatste kliniek die Milou bezoekt, krijgt ze een behandeling die effectief is. „Ze hadden daar meer vertrouwen in mij. Ik werd niet gestraft als ik moeite had met eten, maar ze keken daar naar wat ik goed deed.”

Anderhalf jaar geleden is ze ontslagen. Om de achterliggende tijd te verwerken, schreef ze een boek (”Mijn allerliefste vijand”, uitgeverij Ploegsma, 2008; ISBN 9789021665542; € 9,90) over de anorexiajaren. Milou liet de tekst aan haar ouders lezen, die het zo goed vonden dat ze een uitgever zocht.

Milou geniet weer van het leven. „Ik wil veel dingen in mijn leven bereiken. Ik heb nog steeds moeite met eten, maar ik weet dat het moet. Als ik niet eet, val ik af en moet ik naar het ziekenhuis. Dat wil ik absoluut niet meer.”

God, die tijdens haar ziekte ver weg was voor haar, is ze achteraf dankbaar voor het gebeurde. „Toen ik zo depressief was, dacht ik dat God mij niet hielp. Er waren zo veel moeilijke dingen waar ik niet om had gevraagd. Achteraf zie ik dat God mij anorexia gegeven heeft om mij sterker te maken. Als ik geen anorexia had gehad, was dit boek er nu niet en had ik andere mensen hier niet mee kunnen helpen.”

Ze heeft ook nog een tip voor andere jongeren die worstelen met afvallen: „Blijf dicht bij jezelf en zoek steun in dingen die je kunnen helpen. Voor mij was dat onder andere Buddy.” Milou aait over het kleine, harige kopje van het Maltezer leeuwtje. „Toen ik Buddy kreeg maakte dat het leven weer de moeite waard. Soms deed hij zo gek dat ik ondanks alles moest lachen.”