Geplaatst:29 dec 2006 12:38 - Gewijzigd: 2 jan 2007 09:55

„Ik hoop op een thuis”

Naam: Kelly Snoeren (19) uit Groningen
Interview: 24 juni
Onderwerp: leven als zwerfjongere

„Voor mij is er veel veranderd in de achterliggende maanden. Ik heb veel last van pijn als gevolg van suikerziekte (diabetes). Daardoor kan ik op dit moment niet naar school. Ik ben tweedejaars van de opleiding zorg en welzijn, maar het is vanwege mijn ziekte maar de vraag of ik deze opleiding kan afmaken. Op dit moment ben ik bezig met het aanvragen van een uitkering. Mijn toekomst is al met al onzeker. Gelukkig heb ik een lieve vriend die mij weet op te vangen.

Van de loverboy bij wie ik indertijd in huis woonde, heb ik nu geen last meer. Hij lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. Dat geeft mij rust.

Ik woon nog steeds in het woonpension voor zwerfjongeren, nu al ruim een jaar. Bij mijn ouders kon ik destijds niet meer wonen. Na een justitiële inrichting, pleeggezinnen en een kraakpand was dit de beste optie. Ik heb nu wel elke week contact met mijn ouders afzonderlijk. Het is goed om hun stem te horen. Ik bel altijd zelf. Mijn vader belooft te bellen, maar komt z’n afspraken niet na. Mijn moeder zit dik in de schulden en zegt geen geld te hebben om te bellen. Maar ze kan wel blowen en drinken.

Na mijn verhaal op Magneet heb ik veel reacties gekregen van jongeren die mij sterkte toewensten. Ik wil je wel zeggen dat dat me enorm goed deed!

Ik draag nog steeds onrust bij me. ’k Ben bijvoorbeeld bang dat ik op de een of andere manier ook weer uit het woonpension wordt gezet, bijvoorbeeld omdat ik nu niet naar school ga en dat wél een voorwaarde is om hier te wonen. Ik krijg pas rust als ik iets voor mezelf heb: een eigen plek, een thuis. Daar hoop ik op.”

Zie ook:
Nergens een thuis