Geplaatst:29 dec 2006 12:32 - Gewijzigd: 2 jan 2007 09:55

„Geen hutje voor m’n moeder”

Naam: Samanthi Middelkoop (17) uit Hardinxveld-Giessendam
Interview: 28 januari
Onderwerp: adoptie

„Ik dacht dinsdag aan mijn moeder in Sri Lanka. Het is nu twee jaar geleden dat zij te maken kreeg met de tsunami. Met mijn ouders in Nederland heb ik daar deze week nog over gepraat. Ook staat de datum van deze gebeurtenis in mijn msn-naam. Een vriend van mij vroeg naar de betekenis ervan en toen hebben we erover gesproken.

Een kennis is in augustus naar Sri Lanka geweest en heeft daar foto’s gemaakt van mijn moeder en haar nieuwe huisje. In samenwerking met de Rabobank heeft ons gezin met een sponsoractie geld opgehaald en ervoor gezorgd dat ze in plaats van een hutje een huisje kreeg. Het zag er op de foto mooi uit. Op het dak zitten platen, zodat er geen lekkages kunnen ontstaan. En ze heeft nu ook een fatsoenlijk bed. Voorheen sliep mijn moeder met haar man en kinderen op de vloer. Op de foto zag ik de dankbaarheid in haar ogen. Ze schreef mij ook in een brief dat ze er erg blij mee was.

In augustus heb ik haar voor het laatst geschreven. Het ging vooral over mijn dagelijkse bezigheden en mijn nieuwe opleiding: helpende gezondheidzorg op het Hoornbeeck College in Rotterdam.

Mijn Nederlandse broer, die ook uit Sri Lanka komt, gaat in februari voor de tweede keer zijn biologische moeder opzoeken. Zelf ben ik er nog niet helemaal aan toe. Op sommige momenten verlang ik ernaar om haar te ontmoeten. Het is nu bijvoorbeeld rumoerig op het eiland. De Tamiltijgers willen bepaalde gebieden veroveren en er dreigt burgeroorlog. Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder wordt doodgeschoten. Dan zou ik haar nooit hebben gezien.

Aan de andere kant wil ik mezelf de tijd gunnen om naar zo’n ontmoeting toe te leven. Als ik er klaar voor ben, dan ga ik naar Sri Lanka.”

Zie ook:
„Eens zal ik mijn moeder zien”