Petra Jongeneel en Albert van Zanten - 27 jan 2006 23:28 - Gewijzigd: 27 jan 2006 23:28

„Eens zal ik mijn moeder zien”

Adoptiekind Samanthi (16) schrijft brieven aan biologische moeder in Sri Lanka

Nederland. Oktober 1989. Samanthi, een baby met een koppie gitzwart haar, krijgt een plek in een Hollands gezin. Sri Lanka. Oktober 1989. Samanthi’s ongehuwde moeder moet onder dwang van familie haar baby afstaan. Slapeloze nachten en enorme huilbuien volgen. Samanthi: „Eens zal ik haar weer zien.”

Fam. Middelkoop. Deze Hollandse naam prijkt naast de voordeur van een hoekhuis in Hardinxveld-Giessendam. Eén stap over de drempel en de bezoeker kijkt over de grenzen van ons kikkerlandje. Een schilderijtje van Sri Lanka in de gang, een kast vol boeken over dit eiland in de woonkamer. Samanthi Middelkoop (16) wijst naar de foto’s aan de wand. „Dat zijn mijn broer Arco (22) en m’n zus Bianca (19). Zij komen ook uit Sri Lanka.”

Samanthi met een foto van haar biologische moeder.

De Adoptievereniging Gereformeerde Gezindte organiseerde gisteravond een bijeenkomst voor geadopteerde jongeren. Op dergelijke avonden, die zo’n drie keer per jaar worden gehouden, krijgen jongeren de mogelijkheid met elkaar ervaringen uit te wisselen.

Vijf dagen oud is Samanthi als haar nieuwe ouders haar in hun armen sluiten. Samanthi -„ik zat onder de luizen en de schurft”- zou een nieuw thuis krijgen.

De reden voor adoptie is duidelijk. Samanthi: „M’n moeder gaf me niet zomaar weg. Dit gebeurde onder druk van haar familie. Als ongetrouwde mag je geen kindje krijgen.”

Samanthi groeit op in Nederland. Is ze in het gezin Middelkoop niet de enige met een bruine huidskleur, op school valt haar niet-Nederlandse uiterlijk snel op. „Ik legde mijn arm naast die van mijn klasgenootje. Het verschil was duidelijk.”

Samanthi bestookte haar ouders dan ook met vragen. Vooral omdat buurtkinderen haar soms naschelden. „Ik vroeg me af: „Waarom ben ik bruin? Waarom ben ik anders?

Mijn adoptie was van jongs af aan gespreksonderwerp. Gelukkig kon ik altijd met mijn ouders hierover praten. Zij maakten mij duidelijk dat God mij zo geschapen heeft. Ook leerden ze mij geen aandacht te geven aan plagerijen: gewoon doorlopen en niet reageren.”

Afwijzen
Toch laten de negatieve reacties Samanthi niet koud. „Ik voelde me gekwetst. Daarom vond ik het moeilijk om met vriendinnen over mijn adoptie te praten. Ik was bang dat ook zij mij zouden afwijzen. Daarnaast was ik bang om mijn ouders te kwetsen als ik over mijn biologische moeder zou praten. Nu is dat niet meer zo. Mijn vriend moedigt me aan om open te zijn. Daardoor krijg ik meer zelfvertrouwen.”

Ondertussen gaan de broer en zus van Samanthi op zoek naar hun wortels. „Zij waren daar heel serieus mee bezig. Ik was daar wat nuchterder in. Ik had m’n leven hier toch?”

De ouders van Samanthi stimuleren de zoektocht van hun kinderen. „Als ik kijk hoeveel pijn het de moeders gekost heeft om hun kinderen af te staan, dan wil ik iets terugdoen. Al is het alleen al voor hen”, zegt de moeder van Samanthi, die ondertussen is thuisgekomen.

In 2001 gaat het gezin naar Sri Lanka. Voor een ontmoeting met de moeders van Arco en Bianca. Samanthi: „Arco’s moeder was enorm overstuur. Bleef zijn hand vasthouden en woelde door zijn haar. Op dat moment voelde ik ook een diep verlangen. Zij hadden hun biologische moeder gevonden. Ik niet.”

Een bemiddelende instantie vindt in 2004 de moeder van Samanthi. „Ik kwam thuis uit school. M’n moeder zei: Ik heb een goed bericht voor je. Je moeder is gevonden. Een paar dagen later drong het pas tot me door: Ze leefde nog.”

Toekomst
Vanaf dat moment heeft Samanti briefcontact met haar moeder. „Ik weet nu dat mijn moeder getrouwd is met een man die niet mijn vader is. Ook heb ik twee halfzusjes en een halfbroertje.”

Wanneer Samanthi haar moeder gaat zien, is nog onduidelijk. „Ik moet er helemaal klaar voor zijn. Ik heb van dichtbij gezien hoe emotioneel zo’n ontmoeting kan zijn. Daar wil ik tegen kunnen.” Even is het stil. Dan: „Vroeger was ik vaak bang dat mijn moeder me opnieuw zou afwijzen. Nu denk ik dat zij bang is voor mijn afwijzing.”

Het gezin zet zich zo veel als mogelijk in voor de verbetering van de leefsituatie van de moeders in Sri Lanka. Zo organiseerden zij vorig jaar in samenwerking met de plaatselijke Rabobank een sponsortocht. Met het opgebrachte geld verdween het hutje van Samanthi’s moeder. Om plaats te maken voor een huisje.

Wanneer Samanthi weer naar Sri Lanka zal afreizen, ligt nog open. Maar één ding lijkt duidelijk. „Eens zal ik mijn moeder zien.”

Tips voor adoptiejongeren:

Ga met je ouders (of, als dat niet lukt, met een vertrouwenspersoon) in gesprek over je adoptie.

Bedenk dat het heel normaal is na te denken over je achtergrond.

Je mag van je ouders verwachten dat zij open zijn over je achtergrond en je stimuleren hiermee bezig te zijn.

Leg contact met andere adoptiejongeren die misschien een zoektocht naar hun roots hebben gedaan.

Bereid een eventuele "roots-reis" goed voor! Denk er aan dat het ook op een teleurstelling kan uitlopen.

Bij vragen kun je contact opnemen met Joke Zwerus, Stichting De Vluchtheuvel, tel. 0348-489990